۲۰۰ شبکه تلویزیونی راه می‌اندازیم! » اصفهانیا

مهسا بهادری: در تکهِ ماده واحده و جداول کلان منبع های و مصارف بودجه، سهم هر دستگاه سیاست‌گذار از بودجه ۱۴۰۲ به تفکیک سازمان‌های زیرمجموعه آن اشکار شده است. در این بین برای سازمان صدا و سیما به‌گفتن یک دستگاه سیاست‌گذار، که زیرمجموعه‌ای برای آن معارفه نشده، مبلغ ۷.۹۳۸.۰۲۰.۴۰۰.۰۰۰ میلیارد تومان در نظر گرفته شده است.

بعضی اوقات اوقات پیش آمده که کنترل به دست، شبکه‌های تلویزیون را بالا و پایین کرده‌ایم تا محتوایی مناسب برای تماشا اشکار کنیم، اما با معاوضه هر شبکه، با در بسته روبه رو شده‌ایم. صدا و سیما، بیشتر از ۷۰ شبکه‌ فعال دارد که اگر بخواهیم برای جابه‌جایی بین هرکدام از آن‌ها یک دقیقه زمان بگذاریم تا محتوای مناسبی برای تماشا بیابیم، در نهایت چیزی نزدیک به یک ساعت و پانزده دقیقه از زمان ما گرفته خواهد شد.

شبکه‌های صدا و سیما، شامل ۲۸ شبکه سراسری، ۹ شبکه برون مرزی، ۳۲ شبکه استانی، سه شبکه محلی و سه شبکه منحل شده است. در این بین شبکه‌های سراسری به نسبت شبکه‌های برون مرزی، استانی و محلی، تعداد مخاطب بیشتری دارند و محتوای بهتری تشکیل می‌کنند. تعداد زیاد، همپوشانی و تکراری بودن این شبکه‌ها، مشکلی بزرگ است که گویا مدیران صدا و سیما، چندان اهمیتی به آن نمی‌دهند.

در سال‌های قبل در تلویزیون و رادیو ناظر گسترش ناگهانی شبکه‌های گوناگون بودیم. توجیه‌های مختلفی برای این کار وجود داشت؛ از جمله اختصاصی کردن شبکه‌ها برای مخاطبان خاص. این استدلال احتمالا در کشورهایی که دارای رسانه‌های جدا گانه می باشند و شبکه‌ها با بودجه دولتی اداره نمی‌شوند و روی پای خودشان می‌ایستند برای کسب درآمد از مخاطبان خاص، توجیه‌پذیر باشد اما در کشوری که همه هزینه‌های شبکه‌ها از بیت‌المال فراهم می‌بشود، صرف این مقدار بودجه برای این تعداد شبکه‌ محل اشکال است. این تصمیمات در آن زمان بر پایه تصمیمات اضطراب صورت پذیرفت و از ابتدا برنامه‌ریزی درستی برای آن وجود نداشت.

اختصاصی کردن شبکه‌ها به طور کلی خوب است اما باید دید این کار با چه بودجه و امکانات فنی و کدام نیروی انسانی انجام می‌بشود؟ به مقداری عقب‌تر که نگاه کنیم، فهمید می‌شویم که سازمان صداوسیما، چند سالی است برسر دو راهی ادغام یا نگه داری تعدد شبکه‌های رادیو تلویزیونی مانده است. از طرفی تعدد شبکه‌ها را راهی برای جذب مخاطب می‌داند که تفکری کاملا نادرست است و از سویی دیگر بودجه سازمان کفاف هزینه‌ تشکیل محتوای با کیفیت برای این تعداد شبکه را نمی‌دهد. تصمیم‌گیری بر سر این‌که کمیت اهمیت بیش‌تری دارد یا کیفیت، به قدری سخت است که تعداد شبکه‌های تلویزیون با تحول هر مدیری کم و زیاد می‌بشود.