لشگر عظیم آکادمیسین ها علیه جنایات اسراییل به میدان همراه شوند/ از نظر سروش نشانه های ناکامی اسراییل چیستند؟ » اصفهانیا

فروزان آصف نخعی: دکتر عبدالکریم سروش فیلسوف و متفکر اصلاح طلب ایرانی، طی یک سخنرانی، کشته شدن ۱۵ هزار فلسطینی به دست ارتش اسراییل را «سفاکانه و جنایت آمیز» نامید و از نامه یورگن هابرماس، متفکر آلمانی به همراه سه استاد دانشگاهی دیگر و این چنین اظهارات نوح هراری، در اعمال جنایت اسراییل علیه مردم فلسطین انتقاد شدید و اظهار تاسف کرد.

او ضمن «اظهار شادمانی از اتفاق تازه ای که در دعوا اسراییل به غزه رخ داده یعنی وقفه موقتی که فعلا به مناسبت یا به بهانه مبادله اسرا، حاصل شده» افزود: این چندروزه، این دو بیت جناب آقای استاد شفیعی کدکنی از خاطر من عبور می کرد، که :

بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب که باغ ها همه بیدار و بارور گردند

بخوان مجدد بخوان تا کبوتران سپید به آشیانه خونین مجدد برگردند

سروش افزود: «من بازهم تکرار می کنم که اسراییل برای مبادله اسرا، پای میز مذاکره با افرادی نشسته است که آنان را تروریست می نامید، و این که خواستار ریشه کن کردن آنها می بود، این کار نشانه قوی برای ناکامی اسراییل در این جنگ نامتقارن ستم کارانه، دغلکارانه، سفاکانه و ضحاکانه می بود، و امید می بریم که این آتش بس، یا این وقفه انسان دوستانه ادامه اشکار کند، و دست این ظالمان بشکند، و مختصر بشود، و فلسطینی یان به زندگی خود با سرافرازی، با عزت، و بارفاه، بتوانند بازگردند، و سایه اشغالگران از سر آنان برداشته بشود… واقعا تلخ کامیم، من تلخ کامم، و تلخ کام تر برای این که کاری هم از دست ما برنمی آید. و مشاهده این حوادث ، با این که من پرهیز می کنم از این که صحنه های تلویزیونی را ببینم، ولی آنقدر که به علم اجمالی می دانم که چه جنایت هایی در جریان است، حقیقتا روح من را آسوده نمی گذارد، خواب را از من ستانده است. و امیدواریم، که همه همدلان هم دعا کنند که این شر، از سر این منطقه برکنده بشود و چه اسراییلیان منظورم یهودیان است و چه فلسطینی یان در کنار هم ، بتوانند به راحتی زندگی کنند و این گونه آتش مخاصمت بین آنان افروخته نباشد و دست در خون یکدیگر نبرند.»

بیداری جهانی و آبروی بربادرفته اسراییل

این فیلسوف ایرانی افزود: با اندوه زیاد کشته شدن سفاکانه و جنایت آمیز ۱۵ هزار نفر یا زیاد تر به دست ارتش اسراییل را نظاره می کنیم. ولی اکنون نیم برق امیدی در دل ها می جهد. که مگر این جنگ نامتقارن، و این نسل کشی جنایت کارانه خاتمه پیداکند. و فلسطینیان مجدد روی اسایش و آسایش ببینند. اگر چه در این ۷۵ سال قبل هیچگاه آرام و آسوده نبوده اند. مدام مورد تهدید و دعوا بودند و جان می باختند. به امید یک آینده روشنتری به صبوری نشسته بودند و در روبه رو متجاوزان گاه دفاع و گاه بعد می نشستند و گاه، دست صلح دراز می کردند، وعده هایی را باور می کردند و بعدها دریافتند که آن دست صلح دراز شده ، و آن وعده ها را همه خلف و نقض کردند و شکستند، و چاره ای برای آن ها باقی نماند جز این که از جان خودشان مایه بگذارند.»

سروش در ادامه با اذعان به این مسئله که «از مبادله اسرا و از آزادی پاره ای از فلسطینی یانی که بدون محکومیت و بدون دادگاه به طور نامحدود سال های سال در زندان های اسراییل بودند، ابراز شادمانی می کنیم» افزود: « این چنین ابراز شادمانی می کنیم که طلیعه ناکامی ارتش اسراییل و دولت جنایتکار راستگرای اسراییل آشکار شده و این هایی که جستوجو برکندن ریشه های به قول خودشان تروریست ها بودند، اکنون بر سر میز مذاکره با آن ها نشسته اند، نشانی روشن تر از این برای این که برنامه های جنایتکارانه شان به مقصد نرسیده است، نداریم.»

سروش ضمن اشاره به رسوایی اسراییل در افکار عمومی جهان، این چنین بیداری جهانی حاصل از عملیات ۷ اکتبر او گفت: «علاوه بر این که آبروی نداشته شان (اسراییل) را در دنیا باختند، علاوه بر این وجدان های تعداد بسیاری از جوان ها که احتمالا از چند و چون ماجرا خبر نداشتند، بیدار کردند، علاوه بر این همه جا کووس وحشیگری آن ها را بر بام تاریخ به صدا درآوردند، علاوه بر همه این ها، به خواسته خودشان هم نرسیدند. می خواستند فتح نمایانی بکنند، دولت راستگرای جنایتکار می خواست به مردم اسراییل بگوید کاری کرده است به درخشندگی خورشید، اما در تاریکی این شب ظلمت فرورفت، و به جز کشتن، غارت کردن، یتیم کردن فرزندان و ویران کردن خانه ها، و به جز دعوا کردن به بیمارستان ها و کشتن بیماران هیچ کاری نکرده و کاری از پیش نبردند. بلکه می توان او گفت فلسطینی یان را در مقام عمل برای احقاق حقوق شان مصمم تر کرد.»

سروش و جبهه بندی فیلسوفان در تفسیر عملیات «توفان الاقصی»

این فیلسوف مسلمان، با اشاره به این که «اتفاقات میمون فرد دیگر در این بین افتاد یعنی زمستان گذشت و سیاهی به ذغال ماند» سپس به رخدادها و جبهه بندی های عالم فرهنگ و در مقام آکادمی که چشم گشا و عبرت آموز است پرداخت و او گفت:«از یک طرف فیلسوف مشهور آلمانی را داریم؛ آقای یورگن هابرماس که در دهه نهم عمر خویش است، یعنی عمر بلندی را پشت سرنهاده و نزدیک به صدسالگی است، و با این که دقت به آزادی و به جامعه ما سپس سکولار و مابعد دینی، در آثار او نمود زیاد دارد، و یک جامعه خوب را جامعه ای می داند که در آن مجال او گفت و گو بین گروه های گوناگون باشد، با همه این احوال با سه تن دیگر از دانشگاهیان نامه تاسف آمیزی را امضاء کردند، و در آن علی الاصول حق را به اسراییل دادند که به فلسطین و به غزه دعوا کند و این چنین جنایت هایی را به بار بیاورند.»

او این چنین به انتقاد از اظهارات نوح هراری دیگر متفکر جهانی پرداخت و او گفت:«این چنین آقای نوح هراری که در این اواخر شهرت زیاد اشکار کرده می بود و به طور مورخ فیلسوف او را معارفه می کردند، باز هم همان تعصب های نژادی و قومی و قبیله ای او بیدار شد و بدون آن که ذره ای حق را به فرد روبه رو بدهد، همه حقوق را فهمید به اسراییل کرد و ارتش اسراییل را برای جنایت هایش ستود.»

در برابر مواضع فیلسوفانی چون نوح هراری، هابرماس که به حمایتجنایت وحشیانه اسراییل عمل کردند، سروش به مواضع بیشتر از ۴۰۰ فیلسوف جهانی در جبهه روبه رو آنان پرداخت و او گفت: «ولی از آن طرف خانم فیلسوفی به نام خانم جودیس باتلر که استاد فلسفه دانشگاه برکلی است، همراه با ۴۰۰ و اندی فیلسوف دیگر از دانشگاه های گوناگون سراسر جهان نامه زیاد صریحی را به امضاء رساندند و از همکاران و هم کسوتان خودشان هم دعوت کردند تا پای نامه را امضاء کنند؛ نامه زیاد صریحی که بدون اما و اگر و بدون قید و شرط، این نسل کشی نژاد پرستانه ارتش جنایتکار اسراییل را محکوم کردند؛ این جهت شادمانی است.»

سروش افزود: در کشوری همانند ایران یا عربستان و …. محکوم کردن اسراییل و جنایت های او کار آسانی است و پاداش هم به جستوجو دارد، اما در کشوری همانند آمریکا، انگلستان و یا فرانسه، محکوم کردن اسراییل کار زیاد پرهزینه ای است و آن هایی که پا پیش می گذارند، از همه چیزشان می گذرند؛ از آسایششان، شغلشان، و درآمدشان. چون همه این ها می تواند مورد تهدید قرار بگیرد. و آن ها را در تنگنای آبرویی و معیشتی قرار بدهد.

مواضع فیلسوفان فوت شده در باره اسراییل

سروش با اصرار بر این که «حتی به فیلسوفان قبل که مراجعه می کنم باز همین دوگانگی را مشاهده می کنم» به تضاد فکری دو فیلسوف بزرگ «لویناس و پوپر» پرداخت و او گفت: «فیلسوف مشهور فرانسوی و یهودی به نام لویناس که اکنون از دنیا رفته ، او را فیلسوف «فرد دیگر» می شمردند. لویناس همیشه در تئوری پردازی های خودش، به فرد دیگر به other دقت داشت، به این معنی که به چهره آنان (فرد دیگر) که نظر می کنیم، باید خویشتن را در آن ها ببینیم. با این همه این جناب فیلسوف، در قسمت از افاضات خودش در قبل به صراحت حرف های می بود که فلسطینی ها «فرد دیگر» اسراییل نیستند، و همان تز نژاد پرستانه ای که فلسطینی ها زیردست می باشند، توسط این جناب فیلسوف هم ابراز شد.»

سروش سپس به مطرح نظریه «کارل ریموند پوپر» در روبه رو لویناس پرداخت و او گفت: «در نظر دیگر به یک فیلسوف یهودی الاصل فرد دیگر برخورد می کنیم به نام کارل پوپر، که فیلسوف علم، و در اصل اتریشی آلمانی می بود. گرچه پدر و مادر او از یهودیت بازگشته و اعتنا به دین مسیحیت کرده بودند، با این همه پوپر به زبانی که صریح ترین از آن سراغ ندارم، صهیونیزم، و نژاد پرستی را محکوم کرده می بود. به هر صورت این اتفاقات هم نیکوست، دیدنی و شنیدنی است، و باید دانسته بشود که در حوزه فرهنگ چه می گذرد.»

آکادمیسین هایی که سهم شان را در برابر جنایت اسراییل ادا نکرده اند

سروش در ادمه با اظهار تاسف از دانشگاهیانی که سهم شان را نسبت به جنایت اسراییل ادا نکرده اند او گفت: «اما با کمال تاسف تا این مدت آن لشکر عظیم از دانشگاهیان و آکادمیسین ها که باید به میدان همراه شوند و سهم خودشان را ادا کنند، و در روبه رو این جنایت عظیم که در زمان ما رخ می دهد، سکوت نکنند و صدای خودشان را به اعتراض بلند کنند، و به گوش همه جهانیان، و به گوش همه نسل های آینده و تاریخ برسانند، تا این مدت آن اتفاق چنان که باید و احتمالا رخ نداده است.»

او افزود: «تنها در خبرها دیدم که ۳۰۰ نفر از وکلای فرانسوی به فلسطینیان مظلوم و وعده داده اند که چون ارتشی پشت سرآنان خواهند ایستاد، و در مجامع بین المللی و دادگاه های بین المللی از حقوق آنان دفاع خواهند کرد.» سروش در ادامه گفت:« باید به آنان آفرین و دستمریزاد او گفت، و باید خوش می بود که این چنین وجدان های بیداری در زمانه ما می باشند که پروای نام و نان ندارند و به محض انسانیت و وجدانی که دارند در کنار مظلوم می ایستند.»

عدم تعرض ایرانیان و عرب ها به یهودیان مستقر در کشورشان

این فیلسوف ایرانی و مسلمان در ادامه با ذکر این که «زیاد زیاد خشنودم هنگامی می بینم در کشورمان ایران هیچ تعرضی نسبت به یهودیان صورت نگرفت» افزود: «خوشبختانه این نقطه روشن و امیدی است برای این که بدانیم می توان بین نژادپرستی و دین صهیونیست با دین یهود، تفاوت نهاد. و این که مردم مسلمان ما به خوبی این را دانستند که نه هر فردی که یهودی است دل با ارتش اسراییل و با نژادپرستی و نسل کشی دارد که در جای خود زیاد نیکوست.»

او در ادامه به «روابط حسنه ایرانیان با یهودیان در طول تاریخ » اشاره کرد و او گفت: «چندین دفعه برای شما حرف های ام که ۱۲ یا ۱۳ پیامبر از پیامبران بنی اسراییل در ایران مدفون می باشند؛ در تویسرکان، در شوش، در دانیال ، در نهاوند و جاهای دیگر. و قدیمی ترین مراکز یهودیان در همدان است. روابط همیشه نیکو بوده است. هیچوقت یهودیان در ایران آن سرگذشتی را نداشته اند که یهودیان در اروپا داشته اند؛ انچه که ذلیل و زیر دست و خانه به دوش بوده اند، و در نهایت هم که به سوزاندن و اعدام چندین میلیون آن ها انجامید. آن هم به دست همین اروپایی ها، و اکنون تاوان آن ها را متاسفانه باید فلسطینی های مظلوم بپردازند. این اتفاقی که در ایران افتاد، زیاد نیکوست، و در کشورهای عربی دیگر هم ما نشانی نیافتیم که این چنین خصومت کوری با یهودیان برود. زیاد زیاد عالی است و همین توازن را باید نگاه داشت، باید قدر دانست و از این حیث هم باید اندیشه های نژادپرستانه اسراییلی را منزوی کرد. به این علت ادیان می توانند اگر این جباران نباشند کنار هم به نیکی و مسالمت زندگی کنند. اما همین که پای این قوت های شیطانی در بین می آید آن جاست که ادیان هم در ورطه خشونت می افتند و پیروان ادیان هم بعضی اوقات دست تعرض به سوی فرد دیگر دراز می کنند.درحالی که این پیامبرانشان مدام در حال صلح بودند. لا نفرق بین احد من رسله. نه موسی(ع) با عیسی(ع) ، نه عیسی(ع) با موسی(ع)، و نه محمد(ع) با عیسی(ع) و موسی(ع) هیچکدام مشکلی نداشتند، خصومت که هیچ، بلکه برادران یکدیگر بودند، همه قطره هایی متعلق به یک دریا، همه ستاره های متعلق به یک کهکشان بودند اما متاسفانه هنگامی که این متاع نفیس آسمانی، یعنی دیانت، به دست آلودگان افتاد، آنگاه آن را آلوده کردند. و مهر خباثت خود را بر آن ها زدند و روزگار مردم را تباه و سیاه کردند. آرزو می کنیم برافتادن این تباهی ها و سیاهی ها و این تبهکاران و سیاه کاران را.»

۲۱۶۲۱۶