متهمان مهم اختلاس نجومی را بشناسید » اصفهانیا

یک بار کارنامه همه اختلاس کنندگان نامی این سرزمین را بازدید کنیم و ببینیم لااقل از حیث ظاهر چه مشخصاتی داشته اند. از مرتضی رفیق دوست تا جناب خاوری و همین نابغه آخری که رکورد همه اختلاس گران مخلص و فداکار را جا بجا کرده.نمی گویم نتیجه به دست آمده را تعمیم بدهیم به همه آن هایی که این چنین ظاهری دارند اما دست کم گول این ظواهر را کمتر بخوریم و فردا اگر فردی با همان ظواهر نردبان ترقی را یک شبه طی کرد اندکی در کار و بارش تامل کنیم. اگر فردا فردی اشکار شد و در صف اول راهپیمایی روز قدس چفیه به گردن ظاهر شد نصف مملکت را به نامش سند نزنیم. اصلا ببینیم از کجا آمده. اطرافیانش چه افرادی می باشند. علاوه بر چفیه و ریش و انگشتر و شعار دادن دیگر چه هنری دارد؟ چیزی از حوزه تخصصی ای که در آن فعالیت می کند می داند یا فقط بلد است ولاالضالین را چطور تلفظ کند؟

چطور برای اعطای وام پنج میلیون تومانی به یک آدم معمولی و بی کس و کار،اول تا آخرش را جلوی چشمش می آوریم و شجره نامه اش را چک می کنیم و استوری های صفحه اینستاگرامش را هم زیر و زبر،تا مبادا خدای ناکرده آن پنج میلیون تومان به ناحق در اختیار یک آدم نامربوط قرار گیرد اما برای این چنین ارقامی که رسما می توان یک سرزمین را با آن اداره کرد به این راحتی فرمان صادر می کنیم؟ به چه اعتباری؟ حتما یک جای کار عیب دارد. عیب اساسی هم دارد. هنگامی سپس از چهل و پنج سال تا این مدت معیارمان برای برسی آدم ها نه توانایی و توانایی و سخت کوشی و شرافت که دین فروشی و ظاهر سازی و سیاسی کاری و دکمه پیراهن را تا به آخر بستن و شلوار زهد را روی پیراهن تقوا انداختن باشد معلوم است که کار به همین جاهایی می کشد که احتیاط می فرمایید. اگر یک نفر از این هایی که تا به حال اختلاس های نجومی کرده کراواتی می بود و بی اعتنا به ظواهر شریعت می توانستید بگویید آش به این شوری هایی هم که تو می گویی نیست. اما هست. به حضرت عباس به همین شوری است و بلکه شورتر از آن چه من می گویم.

همه افرادی که توانستند این سال ها پول های کلان این چنینی به جیب بزنند-از آن نوجوان قالتاقی که کلاه زیاد ها را به اسم ترویج قیمت های انقلابی و اسلامی برداشت تا همین الدنگ هایی که نصف پول مملکت را به اسم تشکیل و کار آفرینی و صادرات و واردات و کوفت و زهرمار، بار زدند و بردند-همه و همه یک شکل بودند. با یک ادبیات. یک تیپ و قیافه. یک سبک زندگی. خب، مگر نمی گویید مومن از یک سوراخ دوبار گزیده نمی بشود؟ شما که از این سوراخ چهل و پنج سال است دارد گزیده می شوید چه نام دارید؟

فقط هم در مسائل اقتصادی از این سوراخ گزیده نمی شوید. در فرهنگ هم اوضاعتان از همین قرار است. کافی است طرف نگه داری ظاهر کند و دوتا فحش به روشنفکران بدهد و یا در مسائل سیاسی با شما همسو باشد. غش و ضعف می روید. تتلو را یادتان هست؟ همان حر زمانه؟ یعنی این قدر که شما در حق مفاهیم دینی و ارزشی جفا کردید والله معاویه نکرد.معیار حق و باطل! یادتان هست؟ خوب فکر کنید. دعای ربنا را که با جان و جهان این مردم پیوند خورده می بود و اصلا تعداد بسیاری از آن ها نمی دانستند صاحب آن صدای جادویی کیست،‌فقط برای لجبازی از صدا و سیما حذف کردید اما برای خواننده (کی لباست رو از پشت باز می کنه)، ناو جنگی تهیه کردید و لشگری از ارتشیان را در اختیارش گذاشتید تا برایتان در ستایش انرژی هسته ای بخواند. و سپس هم در یک خبرگزاری برایش بزرگداشت گرفتید تا هنرمندِ طرازِ انقلاب اسلامی را به دیگران معارفه کنید. در حالی که هیچ صلاحیتی در این عرصه ها نداشتید. چرا که نه شعر می فهمیدید نه درکی از موسیقی داشتید و نه حتی صاحب یک ذوق معمولی بودید تا صدای خوب را از صدای بد تشخیص دهید. واقعا شما را چه می توان نام نهاد؟ بعدش هم که طرف رفت و صراحتا به ائمه دشنام داد بازهم صدایتان در نیامد. حتی یک عذرخواهی از مردم نکردید.

در سیاست که برای مثال ساحت آدم های هوشمند و با کیاست است و هر خُل و چِلی را نباید به آن راه داد هم، وضعتان به همین گونه است. داستان معجزه هزاره سوم را دیگر همه می دانند. با دعوی عدل و ساده زیستی آمد و شما هم آن قدر هول شدید که او را به خدا و پیغمبر و امام زمان نسبت دادید. چنان در عشق به او ذوب شده بودید که منتقدانش را به بدترین چیزها نسبت می دادید و…الخ. برای او حاضر شدید همه چیز را قربانی کنید اما بعدها حاضر نشدید بپذیرید روزگاری او را می شناختید.تو گویی فرامرز هیچ زمان نبوده است.بگذریم. حتی یادآوری اش هم حالم را بد می کند.

در حوزه مسائل امنیتی هم که دیگر اصلا شوخی بردار نیست تا این مدت همان فرمول ریاکاری و ظاهرسازی جواب می دهد. از کشمیری ملعون گرفته تا آن کلاهبردارانی که مصیبتی به نام هولوکاست را برای سرزمین رقم زدند و آن همه خسارت جبران ناپذیر اقتصادی و سیاسی را به بار آوردند. فاجعه ای که تا این مدت هم ابعاد آن برای مردم روشن نشده است و کمتر فردی جرئت می کند ماجرا را به طور کامل پیگیری کند. دیگر کدام سوراخ مانده که ریاکاران و منافقان شما را از آن جا نگزیده باشند؟آن ها زیاد زیرک نیستند بلکه سوراخ دعا را خوب اشکار کرده اند. شما هم که درست همانند ملانصرالدین چهل سال است می گویید من چهل سال دارم و اصلا قائل به وجود چیزی به نام مغز در آدمی نیستید. به قول آن دوست قدیمی اگر چاره ای داشتید به پزشک مراجعه می کردید و می گفتید این غده مزاحم را از توی سرتان بردارند تا از گزند خطرات احتمالی اش برای همیشه در امان باشید.

حتم دارم که زیاد از عزیزان این سخن ها را با گوش سیاست می خوانند و می شنوند. چاره ای نیست. در روزگار ما سیاست زدگی مقدار همه چیز است. هر چیزی با این خط کش سنجیده و برسی می بشود. کاریش هم نمی تان کرد. اما من بر خود فکر می دانم که اصرار کنم این سخن ها به معنی جانبداری و یا موضع گیری علیه یک جناح خاص نیست. من از ظاهر بینی سخن می گویم. چیزی که آفت و بلای این سرزمین است. صدالبته در سرزمینی که دین اهمیت اختصاصی ای دارد ظاهر سازی دینی و دین فروشی رونق بیشتری دارد و اگر از قضا این ظاهربینی در یک جناح خاص سیاسی زیاد تر به چشم می خورد من تقصیر کار نیستم. سراسر دواوین شعر فارسی را ببینید. همه آن ها بدون استثنا از این چنین مصیبت عظمایی نالیده اند و آن را نه تنها مایه بدبختی دنیای مردم که جهت لطمه خوردن دین نیز دانسته اند: آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت. اما این یک قسمت ماجراست، قسمت دیگر ماجرا سیاست خالص سازی است. خالص سازی نه تنها در روزگار ما امری است ناممکن که هنگامی با ظاهر سازی درهم آمیخته می بشود کلاف پیچیده ای می بشود که هیچ کس را یارای گشودن آن نیست مگر خضر مبارک پی درآید.

از دوران دولت آقای هاشمی رفسنجانی تا به امروز به شهادت آمار و رقم های های رسمی نظام جمهوری اسلامی در تنها دوره ای که اختلاس رخ نداده و یا اگر هم رخ داده آن قدر قابل! نبوده که در خاطره فردی و جمعی ما به یادگار بماند در دوره دولت آقای سید محمد خاتمی بوده. آیا این به شخص آقای خاتمی برمی گشت یا به سیاست های خاص دولت او؟ قطعا در سرزمینی که فرد اهمیت بیشتری از سیستم دارد ویژگی های شخصی تعیین کننده است اما چیزی که در این بین زیاد تر نادیده گرفته می بشود همان عدم یکدستی در نهادهای حاضر سرزمین می بود که فساد اقتصادی را در دولت آقای خاتمی به حداقل رساند.از قوه قضائیه و صدا و سیما و زیاد دیگر از نهادهای رسمی و غیررسمی در کمین بودند تا خاتمی و دولتش دست از پا اشتباه کنند تا آن ها را در چشم بهم زدنی ببلعند. همین مراقبت- اکنون به انگیزه های این مقدار از مراقبت کاری نداریم- علتشد تا دولت آقای خاتمی بهترین کارکرد را در این عرصه داشته باشد.

سیاست خالص سازی اگرچه به بهانه به خط شدن همه نیروهای مملکت برای پیشبرد سازندگی و پیشرفت و از سر راه برداشته شدن مزاحمان است اما به همین فجایعی ختم می بشود که احتیاط می فرمایید و تازه این تا این مدت از نتایج سحر است و بگذارید تا صبح دولت خالص سازان بدمد تا ببینید چه ها بر این سرزمین خواهد رفت. خالص سازان احتمالا گمان کنند در غیاب آن چشم های مواظب و نظارتی کارشان بهتر و سریع تر پیش خواهد رفت. توانایی نشان داده که نخواهد رفت و اتفاقا آن مراقبت هر زمان زیاد تر بوده نتیجه بهتری داده. علاوه بر آن، در دوران خالص سازی اگرچه به ظاهر مراقبتی در کار نخواهد می بود اما چون متر و معیارِ خالص سازی، کاربلدی و وطن دوستی نیست و هم چنان امور بر مدار ظاهر می گردد مشکلاتمان مضاعف خواهد شد. در اندک وقتی مملکت پُر می بشود از آدم های بی باور و ناکارآمدی که هیچ تعلق خاطری به این آب و خاک ندارند و برای رسیدن به مقاصد و اغراض فردی و جناحی دست به هر کاری می زنند. اندک اندک مسابقه ای در می گیرد بین آدم های بی رگ و ریشه ای که هر یک خود را از فرد دیگر محق تر می داند برای رسیدن به مقام و پول زیاد تر. و چرا که نداند؟ هنگامی معیار ظاهر سازی باشد و مقدار ریش بلند تر و علیکِ سلام را غلیظ تر از فرد دیگر ادا کردن، چرا باید آن که ریشش مختصر تر است و مدِ ولاالضالین را هم خوب نمی تواند بکشد، بشود رئیس اداره و فرد دیگر بشود راننده اش؟ رئیس چه فضیلتی دارد که راننده ندارد؟ و این جوری ها می بشود که اتفاقا مراقبت نه تنها کم نمی بشود که زیاد تر هم می بشود منتهی این دیگر اسمش مراقبت نیست. مراقبت در یک جامعه سالم حساب و کتاب دارد. این اسمش زیرآب زنی و مُچ گیری و نان بُری و حذف رقیب است. در این چنین فضای ناسالمی دیگر فردی به فکر پیشرفت مملکت نیست. هرکسی در پی اثبات فضیلت خویش است و گناهکار نمود دادن فرد دیگر. در این چنین فضای مسمومی که هرچه به انتخابات نزدیک تر می شویم زیاد تر آن را فهمیدن می کنیم، فردی مقیم حریم حرم نخواهد ماند و چون نیک بنگری همه تزویر می کنند.

در این چنین فضایی حتی افکار عمومی از مبارزه با فساد استقبال نخواهد کرد بلکه از آن استنباط فرد دیگر خواهد داشت. در بهترین حالت اگر نه آن را یک شوی تبلیغاتی که افشاگری و گروکشی سیاسی فکر خواهد کرد برای به دست آوردن قوت زیاد تر.