برزخ بیکاری فارغ التحصیلان اصفهان

بر پایه آخرین داده‌های مرکز ملی آمار، نرخ بیکاری دراصفهان به ۱۰ درصد رسیده است .ودر قیاس این نرخ با میانگین سرزمین ،اشکار می بشود بیکاری در استان اصفهان نزدیک به دو درصد از کل سرزمین بالاتر است که تفاوت قابل توجهی را نشان می دهد . این در حالی است که استان تهران علی رغم چالش جمعیت و نرخ شراکت اقتصادی کمتر نسبت به اصفهان، نرخ بیکاری زیاد پایین تر و معادل ۶.۵ درصد را ثبت کرده است. حقیقت آن است سونامی بیکاری جامعه ایرانی زمان‌ها است که آغازشده و اکنون به یکی از معضلات مهم سرزمین در قسمت اشتغال و بازار کار، تبدیل‌شده است. متأسفانه اصفهان ازجمله کلان‌شهرهایی بشمار می‌آید که بیکاری در آن شدت بیشتری دارد.اما وقتی این چالش، فاجعه بارتر می‌بشود که خبربالا بودن بیکاری فارغ‌التحصیلان نسبت به دیگر اقشار شنیده بشود.مطابق اظهار مرکز آمار ایران هم‌اکنون نزدیک به ۲ میلیون نفر بیکار در سرزمین وجود دارد که ۴۱.۵ درصد این تعداد جمعیت بیکار فارغ‌التحصیلان دانشگاهی می باشند.ودراین بین اصفهان باوجود بیکاری ۲۸ درصد از فارغ‌التحصیلان دانشگاهی‌اش سهم بسزایی را از این خیل بیکاران تحصیل‌کرده به خود تعلق می‌دهد.+

 استانی که بیشتر از پنج میلیون نفر جمعیت دارد و سهم آن در صنعت سرزمین ۱۱ درصد، اندوخته‌گذاری ۱۰ درصد و اشتغال صنعتی هشت درصد و رتبه اصفهان در مطرح‌های نیمه‌همه صنعتی و تعداد معادن اول و ازنظر ذخایر معدنی دوم است. اما در طول چند سال قبل مدام آمار بیکاری آن در صدرجدول قرار داشته است.
بحرانی که احتمالا زمان آن فرا رسیده با یک بازدید اصولی از علل بالا بودن بیکاری در آن به‌اختصاصی دربین تحصیل‌کرده‌های دانشگاهی، به راهکارهای از بین بردن آن هم پرداخته بشود.
دلایلی چون رکود اقتصادی، نبوده است تشکیل، بالا بودن ریسک کسب‌وکار، فقدان اندوخته‌گذاری، ناکارآمدی سیاست‌های بانکی و پولی ازجمله مواردی است که طبق معمولً برای بیکاری قشر تحصیل‌کرده گفتن می‌بشود و یقیناً بیراه هم نیست. ولی فراموش نشود که گاه دلایلی دیگر که احتمالا به نظر چندان مهم هم نیایند بر این بحران دامن می‌زند. به‌طوری‌که تعداد بسیاری از کارشناسان بر این باورند یکی از علل مهم بیکاری در شرایط جاری به نوع نگاه افراد فاقد شغل نسبت به کار مرتبط می‌بشود. چراکه زیاد تر بیکاران تحصیل‌کرده درتصورتصرف مشاغل مدیریتی ورده بالا از پذیرفتن هر شغل وفعالیتی اجتناب می کنند.
علت دیگر منطبق نبودن رشته‌های تحصیلی با نیاز بازار کار سرزمین است و این مورد نیز یکی از مشکلاتی است که گریبان
تعداد بسیاری از دانش‌آموختگان دانشگاهی را گرفته است.
این چنین عده‌ای هم، علت دیگر بیکاری این قشر بزرگ از جامعه را به سنتی بودن فضای کسب‌وکار در ایران مرتبط می‌کنند.
به‌نحوی‌که قسمت بزرگی از بازار کار در تصرف افرادی است که هیچ تحصیلات دانشگاهی ندارند فقط با تکیه‌بر ازمایش ها خود در حال فعالیت می باشند درحالی‌که امروزه درصد بالایی از کسب‌وکارها به‌سوی استارتاپ شدن و نوآور شدن می‌روال.
اما نوشته زیاد مهم‌تر که در شرایط جاری، فقدان آن علت مهم برای بیکار ماندن فارغ‌التحصیلان بشمار می‌آید کارآفرین نبودن دانشگاهیان وعدم انگیزه جوانان خلاق برای کارآفرینی است، وازسویی هم بی مهارتی این افرادی است که سالیانی ازعمرخود را در دانشگاه‌های سپری کرده‌اند به‌طوری که این روزها مشکل بازار کار ایران، نبوده است شغل نیست بلکه نبوده است توانایی، معضل اساسی است که کارفرمایان و متولیان مراکز اقتصادی نسبت به آن شاکی شده‌اند.
واقعیتی که فقدان آن بار روانی سنگینی را بر مردم سرزمین داخل نموده به‌خصوص وقتی که این مشکل درمیان قشری رسوخ یابد که با امیدواری نسبت به آینده‌ای روشن، زمان بسیاری را صرف آموختن علم کرده باشند.
الزامی است که برای گذر از این بحران، متولیان و مسئولان به یک اجماع در سطح سیاست‌گذاری ملّی دست‌یابند وبا اجرای طرحی برای توانایی آموزی فارغ التحصیلان ، یک باربرای همیشه به حل این چالش بزرگ ،عمل کرده باشند.
بدون شک در دنیای امروزی بدون توانایی‌آموزی و کارآفرینی از بین بردن معضل بیکاری ناممکن است.