اگر بهشتیان زنده می بود از وضع بد میراث فرهنگی اصفهان دق می‌کرد » اصفهانیا

همه در حال اشکار کردن پناهگاهی برای نگه داری جان خود بودند، اما او گریه‌کنان به سمت مسجد جامع عباسی می‌دوید، انگار بیشتر از این که دلواپس جان خود در برابر بمباران باشد به فکر  سالم ماندن مسجد جامع عباسی در برابر بمباران می بود، همه در حال فریاد زدن و جیغ زدن برای اشکار کردن پناهگاهی برای نگه داری جان خود بودند، اما او فقط در بین هق‌هق گریه‌های خود نام مسجد جامع عباسی را صدا می‌زد و به سمت این مکان می‌دوید، در بین هق‌هق گریه‌اش در مسیرش میخی در چشمش فرو می‌رود اما بی‌دقت به زخم میخ به راه خود ادامه می‌دهد که یقین شود در بمباران اصفهان، مسجد جامع تخریب نشده باشد، آن موقع فهمید نشد اما در تاثییر فرورفتن میخ در چشمش، بینایی یکی از چشمانش را از دست داد و کمتر از یک سال در تاثییر زخم چشمش از دنیا رفت، این داستان و افسانه نبوده است بلکه بخشی از زندگی‌نامه بزرگ‌مردی به نام «سید عباس بهشتیان» می بود که او را اژدهای خفته می‌نامیدند و از این نظر به او این لقب را دادند که یک‌تنه در برابر تخریب و نابودی تعداد بسیاری از بناهای تاریخی اصفهان کوشید و نگذاشت این بناها تخریب شوند و ما مردم اصفهان امروز به وجود این بناها افتخار کنیم و گردشگری این شهر را رونق دهیم.

هفتم اسفندماه ۱۳۶۶ سالروز فوت این بزرگ‌مرد است، سالروزی که باید برای تک‌تک ما شهروندان اصفهان به‌اختصاصی اصفهان دوستان که دغدغه‌مان حفاظت از بناها و آثار تاریخی اصفهان است، به یاد بماند و اندیشه و نگرش «سید عباس بهشتیان» در روبه رو افراد زمان‌طلب و سودجو که خود را به‌گفتن فعال میراث فرهنگی می‌نامند اما ذره‌ای دغدغه برای میراث قائل نیستند و فقط به جستوجو منفعت‌های شخصی می باشند، گسترش یابد ازاین‌رو مرکز اصفهان شناسی و خانه ملل شهرداری اصفهان با شراکت سازمان نوسازی و بهسازی شهر اصفهان به مناسبت سالروز فوت این بزرگ‌مرد عمل به برگزاری آیین نکوداشت «سید عباس بهشتیان» در موزه عصارخانه شاهی کرد.

در این مراسم که سید مرتضی فرشته نژاد، پیشکسوت میراث فرهنگی و معماری که سخنران  مهم می بود با اشاره به این که این بزرگ‌مرد را از سال ۱۳۵۱  می‌شناخته است، او گفت: «سید عباس بهشتیان» یکی از افراد خودجوش علاقه‌مند به آثار تاریخی و فرهنگ ایران در قبل و سپس از اسلام می بود و اصفهان را زیاد دوست داشت.

او با پافشاری بر این که بهشتیان، جان، مال وزندگی خود را وقف شناسایی و نگه داری آثار تاریخی و فرهنگی اصفهان کرده می بود، اظهار کرد:  تاثییر مورد قیمت مکتوب او کتاب «بخشی از گنجینه‌ آثار ملی» است که شامل معارفه مسجدها، مدرسه‌ها، بازارها، و تخت فولاد است.

این پیشکسوت میراث فرهنگی در ادامه گفت: وی تحقیقات بسیاری درزمینۀ خانقاه‌ها و آرامگاه‌های اصفهان، کبوترخانه‌ها، عصارخانه‌ها و مادی‌ها داشتند و مطالب مهمی دراین‌باره از او انتشار شد که مباحث مربوط به عصارخانه‌ها، کبوترخانه‌ها و تاریخ تخت فولاد را با همراهی  اداره رادیو و اطلاعات در اصفهان انتشار کردند و مبحث معارفه کاروانسراها را همراهی با انجمن آثار ملی ایران انتشار کردن دادناو با اشاره به خدمات «انجمن آثار ملی اصفهان» در نگه داری و حراست از بناهای تاریخی او گفت: بهشتیان به علت کارنامه ارزشمندشان که نتیجۀ تلاش وافر و پژوهش برای نگه داری آثار فرهنگی و تاریخی می بود به‌گفتن «عضو مهم و ثابت انجمن آثار ملی اصفهان» انتخاب شد، که اعضای انجمن آثار ملی اصفهان از فرهنگیان و به‌اختصاصی دانشمندان آن زمان همچون عیسی خان بهادری، استاد سپنتا، هوشنگ سیحون، مهدی کیوان و… بودند.

فرشته نژاد بابیان این که  ازجمله خدمات مهم مرحوم بهشتیان، انتخاب تعداد بسیاری از اسامی از خیابان‌های اصفهان می بود و درواقع نظر راه اندازی کمیته نام‌گذاری برای خیابان‌ها توسط او داده شد.، اظهار کرد: خیابان‌های نشاط، هاتف، سروش، و صغیر اصفهانی، کمال اسماعیل، جمال اسماعیل، آذر، اردیبهشت، فردوسی، و تعداد بسیاری از اسامی خیابان‌ها به نظر مرحوم بهشتیان می بود.

او در ادامه گفت: یکی دیگر از عمل های اثرگذار زنده‌یاد بهشتیان جلوگیری از تردد وسایل نقلیه بر روی پل‌های تاریخی می بود چون درگذشته، تانک و زره‌پوش و خودروهای جنگی از روی پل‌های تاریخی عبور کرده و به سمت نقش‌جهان می‌رفتند؛ اما مرحوم بهشتیان در بیست و یکم آذرماه سال ۱۳۳۳ با خوابیدن روی سی‌وسه‌پل، از عبور تانک‌هایی جلوگیری کرد که درحال انجام رژۀ ارتش بودند تا از روی این پل عبور نکنند.

این پیشکسوت میراث فرهنگی با اشاره به خدمات ارزنده«پرفسور آرتور اپهام پوپ» برای میراث فرهنگی اصفهان، تصریح کرد: سرگذشت، تلاش و علاقۀ مرحوم بهشتیان شباهت بسیاری به مرحوم‌ پرفسور آرتور اپهام پوپ داشت. پوپ هم دانشمندی می بود که به بازدید و معارفه معماری و آثار هنری و فرهنگی اصفهان دقت اختصاصی‌ای داشت و آنقدر به اصفهان و آثارش علاقه داشت که حتی سپس از فوت نیز بنا به وصیتش در کنار پل خواجو به خاک سپرده شد.

او در جواب به سوال خبرنگار اصفهان امروز مبنی بر این که اگر مرحوم بهشتیان اکنون زنده می بود که مسئولین و متولیان امر هیچ دقت به سخن بگویید‌ها و هشدارهای فعالین میراث فرهنگی نمی‌کند، می‌توانست اثرگذار باشد، او گفت: هر فرد را باید در زمان خودارزیابی کرد اما بی‌شک اگر سید عباس بهشتیان زنده می بود از وضع بد میراث فرهنگی استان اصفهان دق می‌کرد.