اصفهان بدون زاینده‌رود میزبان مهمانان نوروزی » اصفهانیا

در سالی که گذشت درست همچون سال‌های دو دهه قبل اصفهان ناظر جریان نیم‌بند زاینده‌رود می بود. جریانی که با هر بار قطع و وصل‌شدنش صدمه‌های پرتکرار و چندباره به محیط‌زیست اصفهان داخل کرد. با هر بار قطع و وصل جریان زاینده‌رود تلف‌شدن میلیون‌ها ماهی را سنگدلانه تماشا کردیم. لابه‌لای شلوغی‌های قطع و وصل زاینده‌رود فراموش کردیم غیبت مهمانان همیشگی این رودخانه را که از فرسنگ‌ها آن‌طرف‌تر می‌آمدند و دیگر اثری از آثار آنها نبوده است. تکرار و تکرار قطع جریان آب در زاینده‌رود حتی سازه‌های تاریخی را تحت‌تأثیر قرارداد. زاینده‌رودی که هر بارآمدنش امید را نه‌تنها در پوست و گوشت و استخوان مردم این دیار القا کرد؛ بلکه به زمین‌های تب‌دار و تشنه جان بخشید؛ اما زیاد سریعتر از آنچه فکر شود جریان آب در این رودخانه با قدمت که دیگر تبدیل به رودخانه‌ای فصلی شده افت اشکار کرد و امیدها نسبت به جریان دائمی آن کم‌سوتر از همیشه شد. 

درحالی‌که قرار می بود در روزهای نخست اسفندماه ناظر بازگشایی آب زاینده‌رود باشیم؛ ولی این اتفاق نیفتاد. اما امروز دقیقاً در روزهای پایانی سال و اغاز سال تازه و اغاز سفرهای نوروزی مسافران به اصفهان انتظار می‌رفت که زاینده‌رود باری دیگر حتی به‌صورت موقت جان بگیرد؛ اما به نظر می‌رسد این اتفاق رخ نخواهد داد. رودخانه‌های شهری به‌گفتن یکی از عناصر ساختار اکولوژیک شهر می‌توانند نقش موردی در جهت تشکیل اعتدال بین ربط انسان با طبیعت و فضای انسان‌ساخت شهر و گردشگر ایفا کند. بازگشایی زاینده‌رود در نوروز امسال نشان داد که تا چه حد جریان رودخانه می‌تواند به قضیه گردشگری و درآمدزایی شهر پشتیبانی کند. اما همچون هزاران قضیه درآمدزا و گسترش‌ای دیگر که نادیده گرفته می‌شود رودخانه و جریان دائمی آن نیز نادیده گرفته شده است.