مسئولیت‌پذیری بهنام سپاس، رامین ناصرنصیر و سپاس کوروش سلیمانی

به گزارش اتفاقات ایران و به نقل از خبرآنلاین، این بازیگر و کارگردان تئاتر در گفتگو با ایسنا از الزام اجرای مجدد نمایش‌های موفق او گفت و در عین حال ابراز تاسف کرد که برخی از گروه‌های نمایشی چرا برخلاف سال‌های قبل نباید مورد حمایتانجمن نمایش قرار ‌گیرند.

سلیمانی که سال قبل دور اول اجراهای نمایش «توافق‌نامه» را در سالن دکتر ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه برده می بود، با ابراز خوشنودی از استقبال تماشاگران از این تاثییر نمایشی افزود: زیاد خوشحالم که تئاتر ما، با اقبال مخاطبان رو به رو شد و گرچه از سوی تماشاخانه ایرانشهر که زیاد از همکاری ایشان در طول دوره اجرای نخست ممنونم، تا بحال آمار سالانه مقدار استقبال تماشاگران از نمایش‌ها اظهار نشد اما نمایش ما مطابق آمار تیوال با جذب بیشتر از هفت هزار و چهارصد تماشاگر، پرتماشاگرترین نمایش سالن استاد ناظرزاده در سال ۱۴۰۲ بوده است.

او در ادامه گفت: در همه سال‌های تازه برای گروه تئاتر «بیستون» ارایه اجراهای با کیفیت برتری مهم است و ما، این بار هم همه آنچه را در توان داشتیم، به کار گرفتیم تا رضایت تماشاگران را به دست آوریم و خوشحالیم که این اتفاق در بهترین شکل خود افتاد و علاوه بر وجود تماشاگران زیاد، این نمایش با رضایت‌مندی بالای مخاطبان ، منتقدان و هنرمندان روبه رو شد.

حالت اراعه نمایش‌هایمان، غم‌انگیز است

سلیمانی که دور دوم اجرای این نمایش را از ۱۶ فروردین در سالن ملک روی صحنه می‌برد، با اصرار بر الزام تداوم اجرای نمایش‌های موفق اضافه کرد: یکی از ایرادهای تئاتر ما او گفت و گو اراعه است. ما کار تشکیل می‌کنیم ولی حالت اراعه نمایش‌هایمان، غم‌انگیز است. چند ماه تمرین و آماده‌سازی برای اجرای یک نمایش و سپس نهایت سی شب اجرا که طبق معمول هم با چند مناسبت مذهبی تداخل می‌کند و تعطیل می‌شود، حالت غم‌انگیزی را در حوزه اراعه آثار نمایشی پدید آورده. به این علت باید خوش شانس باشید تا بتوانید چند اجرای دیگر اضافه کنید.

این کارگردان تئاتر افزود: نمایشی همانند کار ما می‌تواند ماه‌ها روی صحنه بماند اما از طرف دیگر، تماشاخانه باید به دیگران امکان اجرا بدهد. با این توصیف، تئاتر ما نیازمند یک تدبیر و ساماندهی است که کارهای باکیفیتی که می‌تواند بر تئاتر ما اثرگذار باشند، به درستی از امتیازی اختصاصی برخوردار شوند و برای مثال ۱۰ اجرای اضافه بگیرند؛ چیزی که سال‌های نه چندان دور با این که تماشاخانه خصوصی تا این مدت نداشتیم و محدودیت سالن‌های دولتی وجود داشت اما ناظر آن بودیم. به هر حال الان تئاتر ما از نظر اراعه دچار عیب بزرگی است و ما تلاش کردیم با مطرح اجرای مجدد این عیب را رفع کنیم.

سلیمانی با اشاره به فشرده بودن جدول اجرای تماشاخانه‌های دولتی اضافه کرد: امکان تمدید اجرای ما در تماشاخانه ایرانشهر فراهم نبوده است. دوستان سالن ملک نمایش را در همان دوره اجرای نخست دیدند و سپس از آخر اجرا، برای ادامه اجرا در این سالن دعوت کردند و خوشبختانه فاصله بین دور اول و دوم اجرای نمایش طویل نشد که نگهداری دکور و … سخت‌تر شود.

او در ادامه گفت: اگر اجراهای یک نمایش را به میوه‌های باغ تشبیه کنیم، ما نیمی از میوه‌های باغ‌مان را در ایرانشهر چیده و تقدیم تماشاگران کردیم و اکنون در پی پیشکش کردن باقی میوه‌هاییم که تا این مدت بر درخت‌اند.

نمی‌توانم برای یک سالن دولتی، چند سال چشم به راه بمانم

سلیمانی موثرترین راه تبلیغ برای یک تاثییر نمایشی را تماشاگران دانست و گفت: چیزی مهم‌تر از این نیست که تماشاگر کاری را بپسندد چون خود او به سفیر تبلیغ نمایش تبدیل می‌شود. به همین علت این امید را داریم که با لطف خداوند، «توافق‌نامه» هم همانند نمایش دیگرمان، «یک دفعه پیت حلبی» که در اجرای دوم موفق‌تر از اجرای اول ظاهر شد، این چنین موفقیتی را تکرار کند.

او که برای دومین بار نمایشی را در یک مجموعه خصوصی روی صحنه می‌برد، در این باره او گفت: مقداری نسبت به تئاترهای خصوصی تردید داشتم چون متاسفانه به علت شرایط اقتصادی ، هر روز کار تئاتر از نظر دکور و امکانات و … مختصرتر می‌شود. یقیناً همه تماشاخانه‌های خصوصی این چنین نیستند همچنانکه تا به امروز همراهی خوبی از سوی مدیران سالن ملک صورت گرفته و امیدوارم بازهم همکاری‌مان ادامه اشکار کند چون سالن‌های دولتی قابل پیش‌بینی نیست همچنانکه چند سالی است که نوبت اجرا در مجموعه تئاتر شهر به گروه ما نرسیده است. در وضعیتی که ماموریت داریم از عمر و ازمایش ها‌مان برای تئاتر منفعت گیری کنیم، نمی‌توانم برای اجرا در یک سالن دولتی، چند سال چشم به راه بمانم.

همیشه اولین جایی که تعطیل می‌شود، تئاتر است

او با اشاره به تفاوت تعداد اجراهای تئاتر در ایران و کشورهایی نظیر فرانسه اضافه کرد: خانم حائری، مترجم کار که ساکن فرانسه می باشند، با دیدن نمایش ما، می‌او گفت دلم می‌سوزد که نمایش‌ ها در فرانسه ۶ ماه در شهرهای گوناگون روی صحنه می‌همانند و اینجا هنرمندان با این تعداد اجرا ناچارند کارشان را همه کنند. با این شیوه، متاسفانه هم کار به درستی دیده نمی‌شود و هم بازده اقتصادی نخواهد داشت.

سلیمانی افزود: در کنار این محدودیت، باید اضافه کنم که همیشه در روبه رو با اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی، اولین فعالیتی که تعطیل می‌شود، تئاتر است و نیز تعداد مناسبت‌های سوگواری که سال‌ها با احترام، اهالی تئاتر آن روزها را تعطیل می کردند هم نسبت به قبل زیاد تر شده است. یک بار به دوستان مرکز هم گفتم که این تعدد تعطیلی‌ها جفایی است در حق گروه‌های نمایشی که ناچارند هزینه‌های گزاف تشکیل تئاتر را تحمل کنند. این حمایتاز تئاتر نیست. امیدوارم در این عرصه بازنگری شود و به همان تعداد تعطیلی‌های قبل بازگردیم.

سلیمانی که نمایشش را با بهنام سپاس و رامین ناصرنصیر، دو بازیگری که طبق معمول در پروژه‌های گوناگونی وجود دارند، روی صحنه می‌برد، در جواب به این که برای هماهنگی بین بازیگران نمایش چه چالش‌هایی داشته‌اید، گفت: گروه ما ۱۰ سالی است که با هم کار می‌کنیم و طراحان و اعضای پشت صحنه تقریبا ثابت می باشند و هم فکری ما در طی این سال‌ها شکل گرفته است اما بازیگران گرامی این نمایش که برای نخستین بار در کنار هم بازی می‌کردیم همکاری زیاد خوبی داشتند و من از ایشان زیاد آموختم. بهنام و رامین با وجود این که بعضی اوقات همزمان در پروژه‌های فرد دیگر هم وجود داشتند، تمرین را حتی برای یک جلسه فراموش نکرده و مدام با اشتیاق در تمرین‌ها حاضر بودند.

چرا از ما حمایتنشد؟

این کارگردان درمورد مقدار حمایتاز نمایشش نیز او گفت: در این کار هیچ حمایتی از ما نشد در حالیکه ما نه تهیه‌کننده داشتیم و نه اسپانسر. با این حال انها گفتند در شورای حمایتاز آثار، تصمیم گرفته شده که از این نمایش حمایتنشود. من نمی‌دانم چرا؟ گروه جدا گانه ما در همه این سال‌ها از حمایتانجمن نمایش با همان مقدار اندک هم که می بود، برخوردار می‌شد اما این بار به ما که در تماشاخانه دولتی هم اجرا رفتیم انها گفتند نمی‌دهیم! خدا را شکر که خوشبختانه مبلغی از گیشه به دست آمد که توانستم پاسخگوی بچه‌های گروه باشم ولی علت نمی‌شود که شورای پشتیبانی، از ما حمایتنکند. مگر قسمت اعظم بودجه تئاتر نباید صرف تولیدات نمایشی بشود. این دیگر بدیهی است که تشکیل تئاتر از جشنواره‌ها مهم‌تر است اما خب می‌بینیم که برعکس است و ما جشنواره‌ها را با بودجه‌های کلان برگزار می‌کنیم اما به تشکیل که می‌رسیم، این گونه می‌شود!

سلیمانی که مدام خودش تهیه‌کننده نمایش‌هایش بوده، اضافه کرد: همیشه خودم تهیه‌کننده بوده‌ام ولی خب می‌دانم که این کار با دقت به مسایلی که گفتم و بی حمایتی‌ها مختلفی که عرض شد، مدام با خود ریسک به همراه دارد. این حالت ضمنا جهت شده مقصد‌گذاری گروه‌ها به شکل عجیبی به سمت پول-محوری برود و جایگاه تماشاگر از منظر برخی در سطح بلیت مختصر شود!

تماشاگر را تنها نگذاریم!

او در ادامه با اصرار بر الزام اجرای تئاتر در هر شرایطی افزود: با وجود همه مشکلاتی که برشمردم، ما هم چنان پای تئاتر ایستاده‌ایم و کار می‌کنیم چون باور داریم در هیچ شرایطی نباید تعطیل شود اما بعضی اوقات از خودم می‌پرسم که با وجود این چنین کم‌توجهی‌هایی، چه مقدار می‌توان ایستادگی کرد. نمی‌دانم؟ اگر تشکیل فرهنگی را ماموریت خود بدانیم، چه مقدار می‌توانیم جدا گانه بمانیم. متاسفانه نه تنها برای تئاتر تسهیلاتی وجود ندارد، بلکه دوست و غریبه با نظرات و ایده‌ها و کارهای خود، به تعطیلی آن کمر همت بسته‌اند و در این راه اتفاق نظر دارند. در حالیکه با تعطیلی تئاتر، یک فعالیت فرهنگی موثر دیگر به محاق می‌رود … برای مثال کتابفروشی‌ها کجا رفتند … شما به زمان اجرای یک نمایش، فهمید تشنگی تماشاگر می‌شوید، تماشاگری که گاه از دیگر شهرها برای دیدن تئاتر به تهران می‌آید. این تماشاگر را که خواستار «تئاتر» است و برای دیدن آن، سختی‌هایی را با عشق و علاقه تحمل می‌کند و پای تئاتر ایستاده را با کار نکردن _ با وجود همه مانع ها اشکار و ناپیدا _ نباید تنها گذاشت. همه سخن من این است.

گفتنی است نمایش «توافق‌نامه» نوشته فلیپ کلودل با ترجمه شهلا حائری از ۱۶ فروردین هر شب ساعت ۱۹ و سی دقیقه در تماشاخانه ملک روی صحنه می‌رود. کورش سلیمانی در کنار بهنام سپاس و رامین ناصرنصیر در آن به ایفای نقش می‌پردازد.

۵۷۵۷