قیاس بمب افکن های B25-H Stratofortress و B-21 Raider_اصفهانیا

بمب‌افکن‌ها مقصد خاصی را جستوجو می‌کنند: یافتن یک مقصد و پاک کردن آن از روی صفحه زمین با قوت آتش حیرت انگیز. این هواپیماها محموله های عظیمی را حمل می کنند و با نشان دادن مقدار آسیبی که می توانند داخل کنند، روحیه دشمن را از نظر روانی تضعیف می کنند. بعضی اوقات اوقات، دومی مهم تر است.

ما در ادامه این نوشته B25-H Stratofortress ساخت بوئینگ و B-21 Raider ساخت نوثروپ گرومن را با هم قیاس می کنیم، دو هواپیما با یک مقصد یکسان اما فناوری ها و قابلیت های زیاد متفاوت.

فاصله سنی

یکی از مهم ترین تفاوت های این دو هواپیما سن آنهاست. بمب افکن Stratofortress  برای اولین بار ۷۲ سال پیش در سال ۱۹۵۲ آسمان را به پرواز زیبای خود مزین کرد. از نظر دیگر، B-21 Raider کمتر از یک سال است که عملیاتی شده است و اولین پرواز خود را در نوامبر سال قبل به انجام رساند.

B-21 به طور قابل توجهی از نظر فناوری پیشرفته تر از B-52 قدیمی است. با این حال، شکاف بین این دو به لطف قابلیت ارتقاء دومی و برنامه مدرن سازی آن با موتورهای تازه، سیستم های آویونیک و دیگر ماژول ها برای نگه داری توانایی رزمی اش تا سال ۲۰۶۰ در حال افت است.

طراحی های متفاوت

اگرچه هر دو بمب افکن می باشند، اما این هواپیماها از فلسفه های طراحی زیاد متغیری پیروی می کنند. B-52 دارای طراحی سنتی است که به آن امکان می دهد محموله های بزرگی را حمل کند و در ارتفاعات بالا با شدت های زیر صوت برای زمان طویل پرواز کند. در دوران طراحی این بمب افکن، تکنولوژی پنهانکاری تا این مدت مد نظر نبوده است، به این علت کاملاً در رادار قابل شناسایی است.

علاوه بر این، B-52 مطابق طراحی خود کارکرد ضعیفی دارد، چون قرار نیست به گونه ای پرواز کند که نیاز به قوت مانور بسیاری داشته باشد. حتی سکان آن برای هواپیمایی با این چنین جثه ای کوچک است، چون بوئینگ از خلبانان انتظار دارد که از نیروی رانش متغیری از هشت موتور برای جبران ضعف سکان کوچک منفعت گیری کنند.

برعکس، B-21 با تمرکز بر پنهانکاری طراحی شده و با تکیه بر پیروزی تنها بمب افکن پنهانکار موفق دیگر تاریخ ساخته شده است: B-2 Spirit. این بال پرنده از طراحی شبیهی برخوردار است، سطح مقطع راداری حداقلی دارد و هر قسمت بدنه در قسمت بعدی ادغام می شود تا از هرگونه زاویه تیز جلوگیری نماید. بهترین قیاس نمای جانبی این بمب افکن در حال پرواز به گمان زیادً یک شاهین در حال شیرجه زدن است.

تفاوت دیگر در تعداد موتورها است. B-52 دارای هشت موتور در آرایش دوتایی است. در روبه رو، B-21 از موتورهای دوقلو تعبیه شده در بدنه هواپیما نیرو می گیرد.

تفاوت جثه

اندازه این دو هواپیما کاملاً متفاوت است. از آنجایی که ابعاد دقیق B-21 به راحتی در دسترس نیست، ما این دو را بر پایه آنچه تا بحال در موردشان آشکار و علنی شده است قیاس می کنیم. B-52 نزدیک به ۴۸.۵ متر طول دارشته و طول بال های آن به ۵۶.۴ متر می رسد. در قیاس، B-21 تنها ۱۶ متر طول داشته و طول بال های آن به ۴۰ متر می رسد. B-21 زیاد کوچکتر از B-52 است. این عمدتاً به علت طراحی بال پرنده و نیاز به مقطع راداری کوچک در بمب افکن جدیدتر است.

ظرفیت بار

تفاوت در ظرفیت حمل بار و وزن نتیجه مستقیم تفاوت در اندازه این دو هواپیما است. B-52 دارای وزن خالی ۸۳۲۵۰ کیلوگرم است. وزن B-21 یک سوم وزن B-52 در پیکربندی خالی آن است. هنگامی که به طور کامل بارگیری می شود، حداکثر وزن برخاست Stratofortress به ۲۲۱,۳۲۳ کیلوگرم می رسد، در حالی که این عدد برای Raider تنها ۸۱,۶۴۷ کیلوگرم است.

اطلاعات پیشینه

بمب افکن Stratofortress B-52

غول B-52 تحقق یک فرآیند طویل و دشوار است که در سال ۱۹۴۶ اغاز شد، وقتی که فرماندهی مواد هوایی ایالات متحده، سلف فرماندهی لجستیک نیروی هوایی ایالات متحده، یک بمب افکن راهبردی دوربرد می خواست که بدون نیاز به پایگاه های پیشرفته و میانجی کشورهای دیگر، بتواند عملیات هایش را انجام دهد. الزامات اولیه شامل شدت کروز ۴۸۰ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۳۴،۰۰۰ فوتی (۱۰،۰۰۰ متر) و شعاع رزمی ۸،۰۰۰ کیلومتری می بود. این چنین این نیرو می‌خواست این هواپیما چندین توپ ۲۰ میلی‌متری و محموله‌ای تا ۴،۵۰۰ کیلوگرم را در حوزه تسلیحات متعارف حمل کند.

بوئینگ قرارداد پروژه موسوم به Model 462 را برنده شد، یک بمب افکن سنتی بال مستقیم با شش موتور توربوپراپ. این اولین مطرح از دو مطرح در طی دو سال می بود که تبدیل تشکیل هواپیمایی شد که نیروی هوایی ایالات متحده عاشقانه آن را BUFF (Big Fat Ugly Fella/F**ker) یا رفیق چاق بزرگ زشت می نامد. بوئینگ ناچار می بود انواع مختلفی از این هواپیما بسازد چون نیروی هوایی ایالات متحده چندین بار نیازمندی های خود را برای این هواپیما تحول داد.

این بوئینگ در نهایت هواپیما را با منفعت گیری از B-47 Stratojet به گفتن الگو طراحی کرد، اما بال‌های مایل ۳۵ درجه را در آن به کار گرفت تا بتواند به طور عمودی تا ۳۰ درجه خم شود، موتورهای توربوفن و ارابه‌های فرود دوچرخه با چرخ‌های بیرون‌گر نوک بال را نیز در آن به کار برد. مطرح های اولیه برای B-52 نهایی شامل صندلی های پشت سر هم می بود، اما در آخرین لحظه به طراحی صندلی های کنار هم تحول داده شد، بعد از این که ژنرال لی‌می، رئیس فرماندهی استراتژیک هوایی، خواستار تحول آن شد. مدل جاری، B-52H، در سال ۱۹۶۳ اراعه شد و دارای چندین ارتقاء نسبت به اولین مدل های تولیدی است.

Raider B-21

بمب افکن B-21 آینده بال بمب افکن نیروی هوایی ایالات متحده است. در حالی که انتظار می‌رود این هواپیما در کنار B-52 به فعالیت ادامه دهد، برای جایگزینی بمب‌افکن‌های قدیمی‌تر، از جمله بمب‌افکن‌های Rockwell B-1 Lander و Northrop Grumman B-2 Spirit تا سال ۲۰۴۰ طراحی شده است. این بمب افکن سپس از پایان سرویس بمب افکن B-52H در سال ۲۰۶۰ جانشین آن خواهد شد.

برنامه B-21 در سال ۲۰۱۱ اغاز شد و به گفتن یک برنامه دسترسی اختصاصی تعیین شد که تبدیل نهان ماندن تعداد بسیاری از مشخصات و قابلیت های این هواپیما گردید. تنها می دانیم که B-21 بیشتر از یک بمب افکن خواهد می بود. این هواپیما نقش های بسیاری از جمله پلتفرمی برای جمع آوری اطلاعات، مدیریت نبرد و رهگیری را بر مسئولیت خواهد داشت.

نورثروپ گرومن بمب افکن B-21 را اولین هواپیمای نسل ششم جهان توصیف می کند. همانند B-2 Spirit، بمب افکن B-21 یک طراحی بال پرنده است که بر روی پنهانکاری متمرکز شده است. قسمت اعظم این هواپیما بهینه سازی شده است تا به آن اجازه دهد از سیستم های دفاعی عبور کند. برای مثال، شیشه جلو، همسطح با کابین خلبان قرار می گیرد.