انتقال کربن از هوا به کف اقیانوس_اصفهانیا

ذخایر سنگ بازالت در بستر اقیانوس‌ها ظرفیت به‌دام‌انداختن دی‌اکسیدکربن را دارند. به همین علت، گروهی از دانشمندان کانادایی می‌خواهند سازه‌هایی شبیه دکل‌های نفتی در دریاها بسازند. این دکل‌ها به‌جای آن که نفت استخراج کنند، کربن را به درون بستر اقیانوس پمپ می‌کنند.

انرژی این دکل‌های آینده از توربین‌های بادی نصب‌شده روی خودشان فراهم می‌شود. سپس دکل‌ها کربن را از اتمسفر و حتی از آب دریا جذب و آن را به سوراخ‌هایی در بستر اقیانوس پمپ می‌کنند.

پژوهش‌های قبل نشان خواهند داد که بستر اقیانوس‌ها نقشی کلیدی در چرخه کربن زمین دارند و اکنون دانشمندان می‌خواهند از این ظرفیت منفعت ببرند. آن‌ها نام پروژه خود را «کربن جامد» (Solid Carbon) گذاشته‌اند، چون اگر همه‌چیز مطابق برنامه پیش برود، دی‌اکسیدکربن تزریق‌شده برای همیشه در بستر اقیانوس باقی خواهد ماند.

یقیناً ابتدا باید ثابت شود که این کارخانه‌های اقیانوسی حذف کربن مطابق انتظار کار می‌کنند. دانشمندان مؤسسه «شبکه‌های اقیانوسی کانادا» به ۶۰ میلیون دلار پول نیاز دارند تا یک نمونه اولیه از مطرح خود را آزمایش کنند.

در این آزمایش، یک کشتی حاوی دی‌اکسیدکربن از پیش به‌دام‌افتاده عازم یک نقطه معین در دریا می‌شود، سپس یک سوراخ در بستر اقیانوس حفر و گاز کربن را در آن تزریق می‌کند. دانشمندان از یک شبکه کابلی حاضر برای پایش ایستگاه منفعت گیری می‌کنند تا یقین شوند که گاز از سنگ‌ها خارج نمی‌شود.

دانشمندان از سازمان‌های دولتی کانادا و آمریکا و از سازمان‌های جدا گانه محیط‌زیستی خواست بودجه کرده‌اند. آن‌ها تا الان موفق نشده‌اند بودجه ۶۰ میلیون دلاری خود را ضمانت کنند. این مسئله می‌تواند نقاط ضعف مهم مطرح آن‌ها را آشکار کند: هزینه بالا و اجرای سخت.

ذخیره کربن در بستر اقیانوس

دانشمندان تخمین می‌زنند که ظرفیت ذخیره کربن سنگ‌های بازالت حاضر در سراسر کره زمین زیاد تر از چیزی باشد که همه سوخت‌های فسیلی زمین می‌توانند داخل اتمسفر کنند. یقیناً این مسئله نباید خیال ما را از سوزاندن سوخت‌های فسیلی راحت کند. تعداد بسیاری از این سنگ‌ها از لحاظ فنی، سیاسی و اقتصادی در دسترس نیستند و افزایش مقیاس این چنین برنامه‌ای زیاد دشوار است.

بااین‌حال دانشمندان می‌گویند حتی چند دکل می‌تواند تفاوت بسیاری رقم بزند. در نزدیکی ساحل ونکوور در غرب کانادا، یک منبع بازالت وجود دارد که به‌اندازه کربنی که طی ۲۰ سال داخل اتمسفر زمین می‌شود، ظرفیت دارد.

به همین علت است که دانشمندان می‌خواهند یک آزمایش میدانی در این نقطه اجرا کنند. منبع های بازالت این ناحیه به‌خوبی مطالعه شده‌اند و داده‌های بسیاری از آن‌ها در دسترس است.

سنگ بازالت حاوی فلزاتی است که آن را زیاد عکس العمل‌پذیر می‌کنند. مواد داخل این سنگ با دی‌اکسیدکربن عکس العمل خواهند داد و آن را به کانی‌های کربنات تبدیل می‌کنند. بعد این گاز به‌صورت طبیعی در بازالت ذخیره می‌شود و نیاز به کار اضافه‌ای نیست. این چنین سنگ‌های بازالت زیاد متخلخل می باشند و شکستگی‌های بسیاری دارند؛ به همین علت فضای بسیاری دارند تا کربنات‌ها را درون خود جا دهند.