شهری برای امروز و فردا

هنگامی در یک شهر و در قرن بیست و یکم قدم می گذاری، بیشتر از هر تصویری، چشم به راه محصولات امروزی هستی. محصولاتی که در فضای مجازی هم آنها را چندین دفعه دیده ای. دیده ای و بدون این که داشته باشی، با تعداد بسیاری از خواص آن آشنا هستی. فضای مجازی برای تو آینده ای را ترسیم کرده و ساخته است. و تو به گفتن یک مخاطب، چشمت جستوجو همان آینده گم شده می گردی که پیدایش کنی و از آن خود کنی. با این همه شهرها محصولات فضای مجازی نیستند و گاه تاریخ بلند و طویل دارند. گاه قسمت های کهن و قدیمی دارند که فرد را به فضای هزاره های قبل می تواند ببرد. گاه هم قسمت های فرسوده ای دارد که انتظار تعمیر و بازسازی را می کشند. در بین همه این تصاویر، بعضی اوقات موارد اشکار می شود که می تواند برای هر رهگذر و پرسه زنی دلنشین و قابل تامل باشد. درست همانند آنچه در عکس این یادداشت آمده است. با وجود وجود و برتری قفل ها و بست های مدرن و تازه، بعضی اوقات یک قفل قدیمی می تواند شما را به یک خاطره وصل کند و اگر به هیچ خاطره ای هم ربط ندهد، تفاوت آن با تفاوت تصاویر اراعه شده، جذابیت خاص خود را دارد و می تواند منشاء یک قصه شود. از سویی هر تصویری جدای از فضای مادی و نشانه های جسمانی خودش می تواند حامل یک مطلب و مفهوم انسانی باشد. قفل و بسته شدن از جمله همان نشانه هایی است که هر روز با آن ارتباط داریم. یکی از بزرگ ترین قفل ها، قفل ها و سدها و مانع ها روانی است. این بسته شدن ها فقط مربوط به امروز و این مکان و آن مکان ندارد ولی گویا هر زمان حدیث خودش را دارد. روایتی که می تواند آن را منحصر بفرد کند. از جمله این قفل ها، ناامیدی است که از اتفاق، سیاستمدران گوناگون مدعی از بین بردن آن شده اند و یقیناً که زیاد مهم است. انسان و هر گروه انسانی، بدون امید امکان ادامه حیات، بالندگی و رشد ندارد. امید یک امر تشریفاتی نیست؛ یک اصل ملزوم است. مهم همانند هوا و آب برای حیات جسمانی. انسان و جامعه بدون امید، حتی بدون پیوستن به تاریخ، مرده است. تاریخ و فرهنگ و ادبیات ایران زمین با همه غم ها و اندوه هایی که او را زخمی کرده است به امید برخواسته از ایران و ایرانی، زنده بوده و زنده خواهد ماند و هیچ زمان تصویری چون عکس این یادداشت که در تاریخ ۲۶ شهریور ساعت و ۶ دقیقه۱۶  در خیابان خاقانی ثبت شده را نمی توان برای نقشه این سرزمین، برای شهرهای آن ها و حتی برای کوچه ها و خانه های آن فکر کرد. کافی است قلب هایمان برای بهتر شدن ایران بتپد. شما چه روایت هایی از امید در بین خودتان و نزدیکانتان سراغ دارید؟ ثبت روایت های امید، خود امیدبخش است. حتی روایت هایی از امید که با قفل ها درهم آمیخته اند. ثبت روایت های امید می تواند شهر را به گونه ای دیگر نشان دهد. شهر امیدوار، شهر زنده و شهری برای امروز و فرداست.