نیمکت های خالی

تحول و تغیرات اداری در محاوره مردم و حتی ادبیات سیاسی به تحول صندلی نشینان تعبیر شده است. تعبیری که گویا صندلی ها چشم به راه می باشند تا فرد جدیدی بیایید و به واسطه آن مکان، توانایی جدیدی اشکار کند. قوت هایی که با مکان در ربط می باشند. از این صندلی ها که بگذریم، صندلی های مکان های عمومی چون گذرها، خیابان ها، پارک ها و باغ های عمومی، یکی از بهترین وسایل برای اسایش و خدمت به شهروندان است. هر جایی که بتوان مجموعه خدمات متنوع شهری از جمله صندلی های برای نشستن را زیاد کرد، آسایش شهروندی بالا می رود. تنوع فرمی و جنس  این صندلی ها و نیمکت ها همانند نیمکت های مدور چهارباغ در اصفهان نسبتا خوب است ولی تکثر آن اگرچه نسبت به تعداد بسیاری از شهرها بهتر است ولی نسبت به اصفهان کم است. با دقت به عبور جمعیتی و گذر از حالت جوانی و رسیدن جمعیت زیاد تر بین سال و سالخورده، اهمیت تعداد زیاد تر این نیمکت ها و صندلی ها زیاد تر دیده می شود. هم تعداد این ها افزایش باید اشکار کند و هم زیاد تر محله ها و مکان ها باید به این وسیله باید تجهیزشود. با این همه صندلی ها فقط برای سالخوردگان مناسب نیست که عموم شهروندان نیز می توانند از آن منفعت گیری کنند. تعداد بسیاری از پرسه زنان نیز برای ایستادن و تحکیم خود نیاز به این امکانات دارند. تعداد بسیاری از این صندلی های دونفره، جایگاه دید و بازدید دوستان و فامیل و همکاران قدیمی نیز می باشند. آنها توانسته اند به بخشی از خاطره های جمعی مردم تبدیل شوند تا اندازه ای که صندلی خالی اشاره ای شاعرانه از نبوده است و هجران دارند و این استعاره شاعرانه نه تنها در کلام و نگاه مردم که به آثار هنری و سینمایی نیز راه اشکار کرده است. از سویی نیمکت و نیمکت های خالی دهن را به مدارس و حداقل مدارس دوران نویسنده می برد و نیمکت خالی نشان از تعطیلی امر آموزش نیز دارد. این روزها نیمکت های خالی مدارس، چشم به راه وجود مجدد دانش آموزان می باشند. حضوری که می  تواند جوانه های دانش، فرهنگ و هنر را برای ایران به ارمغان بیاورد.  عکس این یادداشت از چهار نیمکت خالی در تاریخ دوشنبه ۱۹ شهریور ماه ۱۴۰۳ و در ساعت ۱۲ و ۲ دقیقه تهیه شده است.