همسایه برق ندارد

جا برای پارک نیست. ناچار به فاصله یک کیلومتری مکانی که می خواهم بروم ماشین را به داخل پارکینگ عمومی می کشانم. اولین باری است که پارکینگ عمومی خاقانی را در این چنین تاریکی می بینم. برق رفته است و دیگر نشانی از کارت های الکترونیکی برای ورود وجود ندارد و درست همانند مقداری قدیم تر روی کاغذ شماره ماشین نوشته شد. چراغ ها را روشن کردم و بالاخره جایی در داخل این دهلیز تاریک اشکار کردم. بیرون که آمدم نگاه کردم که ببینم تا کجا برق رفته است؟ داشتم با خودم به نبودن برق به گفتن یک محدودیت اجتماعی نگاه می کردم و از لابلای آن صدها سوال برای خودم مطرح می کردم. با خودم گفتم نکند مراسم رونمایی از کتاب هم که می خواهم بروم، برق نباشد؟! درست در میانه خاقانی به عکس جالبی برخورد کردم. مغازه ای با همه تجهیزات روز ولی خاموش و تاریک و در کنارش هم یک سوپر موارد غذایی کاملا معمولی با روشنایی. دو همسایه. یکی خاموش و فرد دیگر روشن. اینجا مرز منطقه ای برق می بود. واقعا این تضاد دیدنی می بود. آمدم و رسیدم خانه صفوی و مراسم با وجود برق به گفتن عامل زیاد تعیین کننده در حال برگزاری می بود. مراسم درمورد کتابی می بود که قهرمانش در روبه رو محدودیت ها ایستاده و با جنگ توانسته بر همه آنها پیروز شود. این عبارت جنگ با محدودیت را یکی از سخنرانها او گفت. چشمم بی اختیار دور و بر خانه صفوی محل برگزاری مراسم را چرخی زد و درست روبروی تصویری که الان برای یادداشت تهیه شده است، ایستاد. منظره قشنگ و رویایی می بود که یقیناً بدون وجود برق و روشنایی دیگر این شکوه را نداشت. این تا این مدت وقتی می بود که هوا روشنایی داشت. آخر مراسم که هوا در درون تاریکی شب قرار گرفته می بود، بدون برق، این جاها فرد دیگر چیزی برای گفتن ندارند. برق رفتن و نداشتن انرژی جهت روشنایی و دیگر امور یقیناً سخت و اذیت کننده است ولی همانند هر سختی فرد دیگر می تواند بستری برای خلق یک روایت باشد. هنر آن است که بتوانیم ر وایت های زندگی مان و خانه و شهرمان را بنویسم و نگاه داریم. این روایت ها می تواند قسمت مهمی از تاریخ زیست شهری ما را شکل دهد. فکرش را بکنید اگر اهل روایت نگاری بودیم الان برق رفتگی و وضع شهر را با برق رفتگی های سال ها و ده های قبل می توانستیم قیاس کنیم. عکس این یادداشت در ساعت ۱۸ و ۲۴ دقیقه روز سه شنبه ۲۰ شهریور ۱۴۰۳ به ثبت رسیده است.