نورانی و قشنگ

شنبه سی و یکم شهریور همزمان با روز ولادت با سعادت پیامبر رحمت، دعوت هستم و دارم می روم مهمانی. ماشین از بزرگراه شهید آقابابایی داخل کنار گذر هشت بهشت می شود و می آید پشت چراغ قرمز می ایستد. چشمان من همراه ماشین روی تابلوی روبرو می ایستد. گوشی همراه را در می آورم و همانجا از پشت شیشه ماشین در ساعت ۱۱ و ۳۲ دقیقه عکس این یادداشت را تهیه می کنم.  مطرح جلد کتاب پایی که جا ماند روبروی من ایستاده است. یاد هشت سال رشادت افتادم. یاد بزم غیرت و مردانگی افتادم. در آن میهمانی، تعداد بسیاری جان هایشان را برای لقای دوست و ماندگاری سرزمین دادند. چه زیاد چشم ها که دیگر دنیا را ندیدند، چه زیاد گوش هایی که دیگر صدای این جهان خاکی را نشنیدند. و چه ریه هایی که تا این مدت بوی باروت و تنهایی می دهند. چه کودکانی که دیگر نوازش پدر را ندیدند. چه مادرانی که موفق نشد  با پسرشان سر یک سفر بنشینند. چه زنانی که هم سوگ مرد جوانمرد را داشتند و هم باید مردانه زندگی می کردند. و چه دست ها و پاهایی که جا ماندند. یقیناً  که ایرانی، نوشتن این روایت را اغاز کرد ولی حجم روایت های نوشته شده در روبه رو کارهای انجام شده، زیاد اندک است. اکنون همه افرادی که توانایی نوشتن دارند در روبه رو آن جان های پاک و آن جوارح بهشتی، ماموریت ای سنگین دارند. ماموریت ای که باید در ثبت روایت ها برای تاریخ ایران انجام شود. اصفهان در دوران دفاع خوش درخشید و گنج بزرگی از روایت را تشکیل کرد. زمان آن است که در پشت خاکریزهای کاغذی با قلم از دین و تاریخ و فرهنگ دفاع کنیم و نشان دهیم که ادامه دهنده راه همان ستارگان بزرگی هستیم که در همین شهر و در همین کوچه ها و خیابان ها قدم می زدند و باارزشترین اندوخته وجودی خود را اهدا کردند. تا باورها تا امنیت و تا شهر و مردمان آن آرام زندگی کنند. شهدایی که تا این مدت هم حضورشان به شهر ما زندگی و امید می بخشد. گلستان شهدای اصفهان بی شک یکی از بهترین نقاط این شهر است. نقطه ای که آسمانیان هم آن را نورانی و قشنگ می بینند.