رویای جاری بودن زاینده‌رود در قاب دیپلماتیک خانم وزیر

چند روز پیش تسوکادا تاماکی، سفیر ژاپن در تهران با خانم فرزانه صادق، وزیر راه و شهرسازی دیدار می‌کند. از این دیدار تصویری در فضای مجازی انتشار می‌شود که در بعد‌عرصه آن قابی از اصفهان را مشخص می کند. قابی که نشان از روزگار سرزنده اصفهان و جریان زاینده‌رود در زیر پل‌های تاریخی همچون پل خواجو است. نمایی که احتمالا هر وزیری در اتاق کار او یکی از آن را داشته باشد و در ملاقات‌های دیپلماتیکش به رخ سفیران دیگر کشورها بکشاند و از زیبایی‌های ایران‌زمین برایشان بگوید. اما احتمالا غایب این عکس در حقیقت امروز اصفهان همان عدم جریان زاینده‌رود در بستر رودخانه باشد. تصویری که اگر با قاب اتاق خانم وزیر قیاس کنیم دیگر آن همه شکوه و زیبایی را در نظر سفیران خارجی نمی‌آورد و نمی‌توان به داشتن آن فخر فروخت.احتمالا در نبوده است زاینده‌رود و افزایش نرخ فرونشست هم همین قاب‌ها آخرین تصاویری باشد که از میراث گران‌بهایی همچون پل‌های تاریخی اصفهان، میدان نقش‌جهان و دیگر بناهای کهن این دیار بتوان مشاهده کرد.مهدی جمالی‌نژاد، استاندار اصفهان در حاشیه نخستین مجمع شهرهای تاریخی ایران او گفت: با کار شبانه‌روزی در حوزه عمرانی برای برگشت دادن زاینده‌رود به بستر خود و جریان دائمی آن تلاش می‌کنند.

تلاشی که استاندار اصفهان امیدوار است در یکی دو سال آینده به سرانجام برسد و دیگر ناظر بازگشایی‌های موقتی آن نباشیم و پروژه‌های آبی استان بعد از سال‌ها بلاتکلیفی راه‌حل قضیه خشکسالی زاینده‌رود و اصفهان شود.

خوب است این هم نقل شود که برای حل چالش‌های اساسی اصفهان می‌توان از همه ظرفیت‌های بین‌المللی و کشوری منفعت گیری کرد. احتمالا خانم وزیر با یک نیم‌نگاه به همان تابلوی پشت سرش همه توان دولت و وزارتخانه‌اش را برای حل مسائل حوزه راه و شهرسازی اصفهان به کار ببندد تا پروژه‌های نیمه‌کاره و بر زمین‌مانده استان باقوت ادامه یابد و اصفهان بتواند به‌گفتن یک استان مرکزی و شاهراه مهم سرزمین هم در عرصه‌های جاده‌ای، ریلی و هوایی شاخص باشد و به همه مردم سرزمین خدمات دهد، هم در زیرساخت‌های شهری، مسکن و… مسائلش تا حدودی از بین بردن شود.

از نظر دیگر در استان، مسئولان و مدیران استانی و شهری با منفعت گیری از همین ظرفیت گرد هم آمدن شهرهای مهم و تاریخی سرزمین یک تحول در اهمیت پاسداشت و نگه داری میراث، بافت تاریخی شهر و گنجینه‌های آن تشکیل کنند. وقتی که هر مسئول و شهروند اصفهان یک سفیر برای گفتن مسائل و چالش‌های اصفهان در دیگر شهرها و استان‌های سرزمین باشد آنگاه می‌توان جریان دائمی زاینده‌رود و احیای تالاب گاوخونی و از بین بردن مشکلات زیست محیطی اصفهان را یک خواسته ملی نقل کرد. آن‌زمان تک‌تک شهروندان ایرانی از هر قوم و قبیله‌ای برای احیای آن تلاش می‌کنند و زاینده‌رود را از آن ایران می‌دانند نه فقط برای یک شهر به نام اصفهان.