درختانی که جدی گرفته نشده اند

در پرسه زنی و اصفهانگردی، بی شک‌ درختان سهم مهمی دارند. روایت این درخت تا اندازه ای مهم است که می توان از آن به «روایتی از باغ شهر اصفهان!» رسید. این تعبیر برای یک متن روزنامه نیست، دعوتی است برای یک  نمایشگاهی تجسمی. نمایشگاه باغ‌شهر، کاری از علیرضا رفوگران  در گالری موسسه  آرین  هنر معاصر از ۲۳ آذر  تا ۵ دی ماه ۱۴۰۳  برپاست. در بیانیه نمایشگاه آمده است: « اکوسیستم شهری برای مردم شهر از برتری‌های‌ تشکیل و برقراری شهر است. نادیده گرفتن آن و این چنین انگاشت آنکه طبیعت در بیرون شهر هست، نگاهی عمومی برای فرهنگ ما شده و علتصدمه رساندن به طبیعت شهر است و متعاقبا مجال زیستن را در تنگنا قرار داده است. ما نیازمند تعامل با طبیعت هستیم. تفاوتی ندارد در زیر عناوین شهر یا روستا باشد؛ ارکان راه گسترش شهری با نادیده گرفتن الزام طبیعت به اختصاصی گسترش گیاهی، خللی را در شکل‌یابی و زندگی به وجود اورده است» . درمورد این نمایشگاه حسین تحویلیان از هنرمندان حوزه تجسمی در یادداشتی با گفتن « هیچ کس زاغچه را بر سر یک مزرعه جدی نگرفت» نوشته است:« وقتی مرحوم سهراب سپهری از زاغچه‌ای او گفت که به گفتن مظهری از طبیعت جدی گرفته نشد است. آن روزها مزرعه‌ای می بود که زاغچه کنار آن دمی بنشیند. امروز اما علیرضا رفوگران از درخت‌هایی می‌گوید که جدی گرفته نشده‌اند و تنها تنه بریده شده آن باقی مانده است.  ۱۶۰ عکس از عکس‌های بسیاری که این هنرمند طی دوسال تازه از باقی مانده درخت‌های شهری اصفهان جمع آوری کرده، در گالری آرین هنر معاصر خیابان فرشادی به نمایش گذاشته است. در این نمایشگاه مخاطب در حصاری از تنه‌های بریده شده درخت قرار می‌گیرد تا احتمالا صدای درخت‌ها را بشنود. این صدا در کنار ویدئویی از درختان خیابانی که چشم آشنای شهر اصفهان ‌و تعداد بسیاری از شهر ها می باشند تضادی را تشکیل می‌کند. و این سوال که آیا فردا درختی هست؟ هنرمند اسامی باغ‌های از دست رفته اصفهان را در کنار استیمنت خود قرار داده و با این کار گفتن می‌کند که از باغ شهر اصفهان تنها خاطره‌ای باقی مانده است. نوشته نمایشگاه تلخ است اما این تلخی با یک گفتن هنری ساده و سریع زده شده است. این برخورد ویژگی هنر معاصر است که هنرمند از لایه‌های تزئینی دوری می‌کند تا شفاف با مخاطب خود پیوند بخورد. بازدید در این نمایشگاه مخاطب در حصاری از تنه‌های بریده شده درخت قرار می‌گیرد تا احتمالا صدای درخت‌ها را بشنود. این صدا در کنار ویدئویی از درختان خیابانی که چشم آشنای شهر اصفهان ‌و تعداد بسیاری از شهر ها می باشند تضادی را تشکیل می‌کند. و این سوال که آیا فردا درختی هست؟ هنرمند اسامی باغ‌های از دست رفته اصفهان را در کنار استیمنت خود قرار داده و با این کار گفتن می‌کند که از باغ شهر اصفهان تنها خاطره‌ای باقی مانده است.نوشته نمایشگاه تلخ است اما این تلخی با یک گفتن هنری ساده و سریع زده شده است. این برخورد ویژگی هنر معاصر است که هنرمند از لایه‌های تزئینی دوری می‌کند تا شفاف با مخاطب خود پیوند بخورد. بازدید از این نمایشگاه و گفتگو و شریک شدن در این روبه رو اندوه را پیشنهاد می‌کنم».