به کدامین گناه بریده شده اند

یک شنبه دوم دی ماه هنگامی شب شده و همه جا تاریکی می بارید راهی گالری موسسه آرین هنر معاصر شدم. از کنار مادی فرشادی و درخت هایش رد شدم. بیدهای مجنون حتی در تاریکی شب هم افسون گر می باشند.  داخل کوچه سام میرزا شدم و بالاخره خودم را داخل گالری پرتاپ کردم. درست همانند گلوله ای که قرار است به مقصد بخورم. داخل گالری روشن می بود ولی روی دیوارهای گالری به جای درختان کنار مادی، عکس درختان بریده کنار هم بودند. عکاسی از بالا و کنار هم قرار گرفتن تنه های باقی مانده، یک لحظه مرا  گویی روبروی یک عکس ام آر آی قرار داد. ام آر آی از سر شهری که در آن زندگی می کنم. اگر پزشکی آنجا می بود بی شک‌ می او گفت: خطر زیاد جدی است! در گالری علیرضا رفوگران، هنرمندی که این تلاش را انجام داده می بود و این چنین استاد حسین تحویلیان وجود داشتند. زیاد سخن بگویید شد. همانطور که آقای تحویلیان در یادداشت خود نوشته می بود، دیدن این نمایشگاه اندوه به همراه دارد. اما باید درد و زخم را دید تا احتمالا چاره ای گردد حتی اگر اندوه پیاپی و گریه زیاد به همراه داشته باشد. رفوگران در زمان یکسال نزدیک به ۵۰۰ قطعه از این تنه های بریده در سطح شهر اصفهان عکاسی کرده و اکنون ۱۵۵ قطعه از آن عکس ها را به گالری آورده است. در گالری این چنین ویدیو جالبی از حالت برخی از درختان و صدمه هایی که می بینند، نمایش داده می شد. در گالری هنگامی به خوبی ها و منفعت های درختان فکر می کردم به خودم گفتم: به کدامین گناه بریده شده اند ؟! این تنها نمایشگاهی است که برای آن دو یادداشت نوشتم. درخت های شهر، ریه های شهر می باشند. اگر بخواهیم به دور از شعار، هوای اصفهان را داشته باشیم باید جلوی صدمه زیاد تر به درختان را بگیریم و نگذاریم باغ شهر اصفهان به کویر شهر اصفهان تبدیل شود. خطر جدی، نزدیک و بزرگ تر از آن است که فکرش را می کنیم و ما گویی در یک کرختی قرار گرفته ایم و درد این بی سر شدن و این مرگ ها را نمی بینیم. برای خودمان، برای شهرمان و برای نگه داری و استمرار اصفهان، راهی جز نگهداری و حفاظت بهتر و زیاد تر از این درختان نداریم. نمایشگاه آقای رفوگران همه می شود ولی نباید قضیه درختان شهر به فراموشی سپرده شود. امید است این نمایشگاه، فضایی را تشکیل کند تا مدیریت شهر زیاد تر و بهتر به درختان شهر، به گفتن یکی از بزرگ ترین اندوخته های پاک شهر دقت کنند.