فیلم صدام رضا عطاران

اخبار فیلم سینمایی صدام

• پدرام پورامیری سال‌ها به طور مشترک با حسین امیری دوماری همکاری داشت و این دو فیلمساز در کنار هم، علاوه بر توانایی ساخت چند فیلم مختصر، با فیلم‌هایی همچون «جان‌دار» و «یادگار جنوب» در دوره‌های گوناگون جشنواره فیلم فجر حاضر بوده‌اند.

  آخرین مطالب

  • اینفوگرافی چیست و چطور می‌توان آن را ساخت؟
  • خوددرمانی سالمندان این مشکلات را برای آنها به وجود می آورد_اصفهانیا
  • روزنامه اصفهان امروز شماره ۵۲۸۹، ۱۲ آبان ۱۴۰۴
  • تجارت خارجی گمرک اصفهان از مرز یک میلیارد دلار گذشت!
  • زنگ خطر سرمازدگی در اصفهان؛ موج قطبی، دما را تا ۱۰ درجه زیر می‌کشد!

• فیلم صد دام اما، اولین فیلمی است که پورامیری به طور جدا گانه کارگردانی کرده و این چنین اولین فیلم کمدی در کارنامه کاری او محسوب می‌شود.

• با دقت به ژانر، نوشته و یقیناً ترکیب بازیگران، پیش‌بینی می‌شود این فیلم در قسمت سیمرغ مردمی و اکران عمومی با استقبال مخاطبان همراه شود.

نقد فیلم صدام

نسیم قاضی‌زاده: سروش انتظامی فرزند خلف مجید انتظامی، راه پدر را ادامه داده و برای سینمای ایران آهنگسازی می‌کند. او که در جشنواره امسال، موسیقی صددام را آهنگسازی کرده است در آخرین سریال رونمایی شده در فیلیمو «تاسیان» هک در مقام آهنگساز وجود دارد.

صددام کمدی است و موسیقی کمدی سالها بوده که در سینمای ایران از یک فضای نسبتا تکرارشونده منفعت گیری کرده است؛ سراغ سازهای بادی برنجی به اختصاصی ترومپت و ساکسیفون رفته تا ورِ گل‌درشت قصه و شخصیت‌ها و لحظات کمیک را نمایندگی و گاه پررنگ کند. بعضی اوقات این حال و هوا با آهنگسازی که خوش‌قریحه‌تر است مقداری تحول می‌کند و گاه در چارچوب همان فریم همیشگی باقی می‌ماند. صددام موسیقی‌ای دارد بینابین. انتظامی برای موسیقی این فیلم بیشتر از یک کمدی صرف در سینمای ایران مایه گذاشته است.

موسیقی صددام فضایی ملهم از سکانس‌ها دارد، بعضی اوقات به شخصیت‌ها نزدیک‌تر است و بعضی اوقات به قصه. برای مثال اگر در عراق می‌گذرد یا در حال و هوای زندگی صدام است، فضای موسیقی به موسیقی عربی سوق اشکار می‌کند و اگر روی قبل و فضاسازی محیطی مانور می‌دهد سراغ موسیقی‌های قدیمی ایرانی و آمریکایی و ترکی خاطره‌انگیز می‌رود.

سروش انتظامی هرچند زمان کوتاهی‌ست به سینمای ایران مدام، اما دور از انتظار است آمده باشد که برود. مسیری که برای خودش گشوده حرفه‌ایست و راهی روشن در پیش دارد.

محمد تقی‌زاده: صددام با وجود این که از کمدی‌های این روزهای سینما یک سر و گرون بهتر است اما مشکل‌اش این است که زیاد زیاد روی عطاران حساب باز کرده است. این تعیین‌کنندگی عطاران فقط به شباهت او با صدام ربط اشکار نمی‌کند بلکه اصولا گویا فیلم برای او نوشته شده است و شوخی‌ها با وجود او معنی اشکار میکند.

بازی‌های فیلم، اجراهای خوبی می باشند هرچند برخی تکراری به نظر میرسند. رضا عطاران همان همیشگی است اما هم چنان کار میکند و به گمان زیاد در نمایش عمومی نیز دل مخاطبانش را با شیرین‌کاری‌ها خواهد برد. آزاده صمدی شمایل زن عصبی و خشن را که قبلا هم ایفا کرده می بود، بامزه بازی کرده و عباس جمشیدی و پریناز ایزدیار هم موفق به همراهی تماشاگر میشوند ضمن این که این فیلم اولین فیلم ایزدیار بوده که در آن نقش طنز بازی کرده است.

صددام در فروش و فتح گیشه به گمان زیاد پرفروش‌ترین فیلم سال و رضا عطاران بفروش‌ترین بازیگر کمدی شود و فیلم یک قدم رو به جلو در سینمای کمدی این روزها است اما هم چنان از بی منطقی، شوخی‌های جنسی، کلیشه و تکرار رنج برده و برگ برنده فیلم همان بازی بازیگران است.

۳ مسئله از فیلم:

احسان طهماسبی: انگارً انتقاد همیشگی به عدم برخورداری از فیلمنامه منسجم و خواندنی علتشده دقت به فیلمنامه در فیلم‌های کمدی یک سال قبل پراهمیت‌تر شده و در فیلمهایی همچون زودپز این نوشته تا اندازه‌ای زیاد تر مورد دقت قرار دهند.‌ صددام نیز تصمیم دارد علاوه بر اصرار بر طنازی‌های همیشگی عطاران و خلق موقعیت‌های کمیک، نیم نگاهی هم به مراعات مبانی فیلمنامه نویسی داشته باشد! دور از ذهن نیست بخشی از این تلاش به واسطه وجود پدرام پورامیری در مقام کارگردان و نویسنده است . اما صددام در نهایت همه تخم‌ مرغ‌های خود را در سبد توانمندیهای عطاران چیده و موفق می‌شود مخاطب را بدین شکل به خنده وا دارد و با موج سال‌های تازه سینمای کمدی همراه شود. مخاطب زیاد و گیشه پررونق صددام نیز پیشاپیش ضمانت شده است.

۲ مسئله از فیلم:

• پورامیری نیز با صددام به جمع کمدی‌سازان اضافه می‌شود. چه اشکالی دارد؟! به هرحال سیاست‌گذار اینطور می‌پسندد و زندگی فیلمساز هم خرج دارد!

• رضا عطاران، رضا عطاران و رضا عطاران

سهام‌الدین بورقانی

صد دام در بین کمدی‌های امسال جشنواره تکلیفش با خودش روشن است. سوژه خوبی دارد و و تا اواسط فیلم هم رشته ربط بین مخاطب و داستان برقرار است اما در نهایت انسجامش را از دست می‌دهد و نمی‌تواند از ظرفیت‌های خط مهم منفعت گیری کند؛ رابطه علیّت در حوادث فیلمنامه کمرنگ می‌شود و علتآن به‌کلی رنگ می‌بازد. مشکل اساسی دیگر این است که انگارً فیلمساز، مسحورِ بازی رضا عطاران و از نقش دیگر عناصر فیلم غافل شده است. فیلم به همین علت، به‌ناگاه دچار تشتّت می‌شود و همه هم‌وغمش خلق موقعیت‌ها لحظه‌های کمیک است؛ در نتیجۀ این چنین تغافلی، آخر فیلم هم تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد و ازهم‌گسیخته، پریشان و ملال‌آور می‌شود.

بازی رضا عطاران، همان جنس همیشگی‌اش را دارد موفق به گرفتن خنده از تماشاگر می‌شود اما پریناز ایزدیار با همه تلاشی که می‌کند پا‌به‌پای نقش اول جلو برود، پیروزی چندانی به‌دست نمی‌آورد.

۳ مسئله از فیلم:

• منفعت نبردن از همه ظرفیت‌هایی که سوژه مهم فیلم دارد

• فیلمنامه و لحن روایت از میانه فیلم دچار مشکلاتی می‌شود و ریتم را می‌اندازد

• جنس برخی بازی‌ها مبالغه‌آمیز است و از قاب خارج می‌شود

مازیار معاونی: یکی از ویژگی های جشنواره امسال، کمرنگ بودن زاویه دید سیاسی و جهت گیرانه نسبت به شخصیت هایی از دنیای سیاست است که اتفاقا برای این چنین جهت گیری هایی ظرفیت بالقوه تعداد بسیاری دارند. اولین مصداق این نگاه متفاوت انبمیشن سیاسی/ فانتزی “ژولیت و شاه” می بود و دومین مصداق که بهانه این یادداشت است شخصیت منفور “صدام حسین تکریتی” که نفرت تاریخی ایرانی ها از او هم چنان می تواند عرصه ساز ساخت آثاری با دوز بالای جهت گیرانه باشد اما فیلم کمدی “صدام” آگاهانه از کنار این جهت گیری و پررنگ کردن آن می گذرد تا با منفعت گیری توامان از این شخصیت و از موقعیت حساس جنگ دو سرزمین و نوشته “منفعت گیری از بدل برای دیکناتور” کمدی خود را خلق کند.

فیلم یک رضا عطاران همانند همیشه بامزه و توانمند در خنده گرفتن از مخاطب را دارد که بر خلاف نظر منتقد پا به سن گذاشته مان هم چنان طناز و دوست داشتنی است و هر چند بر مدار تکرار شخصیت نیمه خنگ آشنای خود قدم برداشته ولی در اجرا ضعف آشکاری ندارد. مشکل مهم فیلم، علاوه بر باورناپذیری اولین رنجیره پیرنگ ( عکس صدام با برج آزادی)، کم مایه بودن دستمایه برای این دقابق طویل است که زیاد سریعتر از آخر فیلم به پایان می رسد و به درجا زدن فیلم در پرده آخر می انجامد.

۳ مسئله از فیلم:

• یک رضا عطاران طناز ولی تکراری

• یک پریناز ایزدیار متفاوت

• یک‌ کمدی سیاسی دیگر