[ad_1]
به گزارش اصفهانیا
روز قبل، وزیر جهاد کشاورزی به اصفهان سفر کرد. پیش از این سفر، پای سخن بگویید برخی از کشاورزان نشستیم؛ کشاورزانی که زمین‌هایشان زیر کشت رفته می بود، اما نه آبی برای آبیاری داشتند و نه حقابه‌ای از پساب به آن‌ها تخصیص داده شده می بود. وزیر بعد از شنیدن سخن‌های آنان، با صراحت او گفت: «نباید کار به جایی می‌رسید که دچار بی‌آبی شویم، اما اکنون هر جا که آب نیست، نیست و باید برای آن چاره‌ای اندیشید.»
نگاه واقع‌بینانه به شرایط مشخص می کند که وزیر پر بی‌راه هم نگفته است؛ از ذخایر آبی اصفهان چیزی باقی نمانده و آبخوان‌های این استان تهی شده‌اند. اما آیا این کشاورزان مقصرند که نسل در نسل به این حرفه مشغول بوده‌اند؟ یا مردم اصفهان که اکنون باید مصائب بی‌آبی را تحمل کنند؟چند دهه حکمرانی غلط و زیاده‌خواهی‌های مناطق بالادست، به مشکلات مردم پایین‌دست زاینده‌رود دامن زده و خشکسالی را در پهنه اصفهان گسترانده است. اکنون که حقابه کشاورزان و محیط زیست اصفهان در بالادست و یا توسط صنایع -چه در خود اصفهان و چه در استان‌های دیگر- به یغما رفته، آیا راه‌حل این است که کشاورزان از شغل آبا و اجدادی خود دست بکشند و به حرفه‌ای روی آورند که سررشته‌ای از آن ندارند؟اما آیا با حذف کشاورزی اصفهان، مشکل بی‌آبی حل خواهد شد؟ چرا وزارت جهاد کشاورزی و وزارت نیرو به جای فراهم حقابه کشاورزان و تعیین حقوق آنان، تنها به گفتن این که «آب نیست» بسنده می‌کنند؟ اگر واقعاً آبی وجود ندارد، بعد چرا برای زمین‌های کشاورزی بالادست و باغ‌های بادام، پسته و هلو آب فراهم است؟ چرا تنها کشاورزان پایین‌دست باید رنج بی‌آبی را تحمل کنند؟
شرایط آب پشت سد زاینده‌رود نیز مشخص می کند که نه تنها کشاورزان، بلکه مردم اصفهان تابستانی سخت را پیش رو دارند. پروژه‌های آبی نیز به علت مناقشات منطقه‌ای به بن‌بست رسیده‌اند و به‌نظر می‌رسد برخی به‌جستوجو نومید کردن مردم اصفهان می باشند. هرگاه کورسوی امیدی در دل اصفهانی‌ها جوانه می‌زند، با نامه‌نگاری‌ها و تصمیمات غیرمنصفانه، آن را خاموش می‌کنند.
باید دقت داشت که پیامدهای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بی‌آبی در اصفهان، تنها دامن این استان را نخواهد گرفت و بر دیگر شهرها و استان‌های سرزمین نیز تأثیر خواهد گذاشت. خشکسالی زاینده‌رود و عدم پرداخت حقابه زیست‌محیطی تالاب گاوخونی، خطر فرونشست زمین و برگشت بیشتر از یک میلیون مهاجر از استان‌های دیگر را در پی خواهد داشت.
کور کردن سفره کشاورز اصفهانی، یعنی افت تشکیل تعداد بسیاری از محصولات کشاورزی که جزو کالاهای اساسی سفره هر ایرانی می باشند. در این صورت، چاره‌ای جز واردات این محصولات با هزینه‌های گزاف نخواهد می بود. احتمالا امروز برخی با سیاست‌های نادرست در این آتش بدمند، اما فردا دود آن به چشم همه خواهد رفت.
دسته بندی مطالب
[ad_2]
منبع