صدای دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان را بشنوید

اصفهان امروز_ راضیه چنگیز نائین:‌ دانشگاه صنعتی اصفهان یکی از دانشگاه‌های مهم ایران و با اهمیت ترین دانشگاه اصفهان است. این دانشگاه که در رتبه‌بندی‌های جهانی نیز جایگاه خوبی دارد چند سالی است که با مشکلات متعدد دچار است و همین مشکلات و چالش‌ها جهت شده تا تعداد بسیاری از دانشجویان در مقاطع بالاتر از این دانشگاه به دانشگاه‌ها و کشورهای دیگر مهاجرت کنند و این دانشگاه قسمت قابل‌توجهی از نخبگان خود را از دست بدهد. به‌تازگی ریاست این دانشگاه با تغییراتی همراه شده و سید مهدی ابطحی جانشین سید علی‌محمد میرمحمدی میبدی شده است.

با اغاز دوره‌ای تازه در دانشگاه صنعتی اصفهان و تحول در بیشترین سطح مدیریت، امروز این زمان فراهم شده تا قبل مرور و مسیر پیشروی این دانشگاه بازنگری شود. احتمالا با اهمیت ترین قضیه‌ای که مدیریت تازه باید با آن مواجه شود، نه ساخت‌وسازهای ناتمام است، نه آمارها و گزارش‌ها؛ بلکه چیزی ساده‌تر و بنیادی‌تر: شنیدن صدای دانشجو.

در سال‌های قبل اتفاق‌هایی در دانشگاه رخ‌داده که دانشجویان را دلواپس و بی‌مطمعن به ریاست دانشگاه کرده است. آتش‌سوزی زیاد شدید در آزمایشگاه دانشکده شیمی که تبدیل درگذشت حسین مرادی، نیروی خدمت امریه دانشکده شیمی شد و مسمومیت جمعی دانشجویان در سلف، آن هم با گستردگی بیشتر از ۲۵۰ نفر، از تلخ‌ترین رخدادهای سال‌های تازه و ریاست قبلی این دانشگاه بوده است. حواشی فرد دیگر نیز از دانشگاه صنعتی انتشار شده است که از جمله آن می‌توان به تبدیل  سرویس‌های بهداشتی به‌گفتن سالن مطالعه موقت اشاره کرد که مدیریت دانشگاه گفت که این عمل برای جواب‌گویی سریع به نیاز دانشجویان بوده، اما تعداد بسیاری از دانشجویان آن را نمادی از بی‌برنامگی و بی‌توجهی به شأن فضای آموزشی دانستند. همه این حواشی و حوادث این حس را در دانشجویان دانشگاه صنعتی به وجود آورد که  نه خواسته‌هایشان جدی گرفته می‌شود و نه صدایشان شنیده می‌شود.

ریاست تازه دانشگاه اگر می‌خواهد از این مسیر فاصله بگیرد، باید ابتدا از همین‌جا اغاز کند. از بازسازی اعتمادی که طی این سال‌ها سست شده است. دانشجو اگر یقین شود که صدایش شنیده می‌شود، حتی سختی‌ها را بهتر تحمل می‌کند. اما اگر حس کند که نادیده گرفته شده، هیچ توجیهی کار امد نیست. رئیس تازه دانشگاه باید خود را نه‌تنها مدیر پروژه‌ها، بلکه شنونده فعال نیازهای انسانی بدنه دانشجویی بداند.

پروژه‌های عمرانی نیمه‌همه بسیاری در سطح دانشگاه وجود دارد. ساخت‌وسازهایی که بعضاً سال‌ها است در مرحله های ابتدایی متوقف مانده‌اند. اما آنچه برتری دارد، فقط تکمیل ساختمان‌ها نیست، بلکه این است که این پروژه‌ها چه مقدار با زندگی روزمره دانشجویان پیوند دارند. سالنی برای مطالعه، اتاقی برای مشاوره، سلفی با غذای قابل‌مطمعن، خوابگاهی با ایمنی قابل‌قبول. این‌ها زیرساخت‌های عینی، کرامت دانشجویی‌اند، نه مزایای جانبی.

در کنار این مسائل، ریاست تازه دانشگاه باید با شفافیت و صداقت مدیریت کند. نه فقط در برابر رسانه‌ها، بلکه پیش از آن، در برابر خود دانشجو. اگر حادثه‌ای رخ می‌دهد، باید با زبان روشن درمورد آن سخن بگویید شود. اگر کمبودی وجود دارد، به‌جای نهان‌کاری، باید درمورد راه‌حل‌ها سخن زده شود. دانشگاه جایی برای آموزش است؛ چه‌بهتر که خود مدیریت هم به دانشجو یاد دهد چطور در موقعیت‌های سخت، شفاف، مسئولانه و همدلانه حرکت کنیم.

قبل مدیریت قبل دانشگاه، در کنار برخی کوششهای قابل‌تقدیر در جذب منبع های و گسترش زیرساختی، در حوزه ربط با بدنه دانشجویی عملکردی ضعیف و بعضاً پرحاشیه داشت. مشکلاتهای متعدد و عکس العمل‌های ناامیدکننده به آن‌ها، تصویری نامطلوب و منفی از مدیریت در ذهن دانشجویان ساخته است. ریاست تازه اگر بخواهد همان مسیر را ادامه دهد، در بر همان پاشنه می‌چرخد و نتیجه‌ای نخواهد داشت.

دانشگاه صنعتی اصفهان، امروز نیازمند مدیریتی است که به‌جای مشغول بودن صرف به پروژه‌ها، به رابطه‌ها فکر کند. رابطه‌ای انسانی و واقعی بین بدنه مدیریتی و بدنه دانشجویی. این رابطه با بیانیه و نشست رسمی ساخته نمی‌شود. از دل سلف، از حیاط خوابگاه، از یک او گفت‌وگوی ساده و صادقانه بیرون می‌آید. دانشجویان، زیاد تر از هر چیز، نیاز دارند بدانند که دیده و شنیده خواهد شد. اگر قرار است تحولی در دانشگاه صنعتی اصفهان رخ دهد، از همین‌جا باید اغاز شود. از مطمعن. از احترام. از شنیدن.