سایه شوم تخریب هم چنان بر سر میراث اصفهان باقی است

اولین‌بار در سال ۹۹ می بود که تخریب مسجد کازرونی به تیتر رسانه‌ها تبدیل شد. سخن و حدیث‌هایی که چندین دفعه تایید یا تکذیب شد. اما سال قبل با برخی عمل های تخریبی توسط هیئت امنا مجدد نوشته این مسجد در رسانه‌ها نقل شد. تا جایی که هیئت امنا با استخدام تعدادی نیرو در سکوت شب محله عباس‌آباد و خلوتی شهر عمل به تخریب تکه‌هایی از مسجد کردند که با خبر اهالی و وجود نیروهای میراث فرهنگی و شهرداری و نیروی انتظامی جلوی این عمل آنها گرفته شد. اکنون و بعد از یک سال روز قبل و در روشنایی روز باز پای هیلتی به مسجد کازرونی باز شد و کارگران تکه‌هایی از محراب و شبستان این مسجد را با تیشه تخریب کردند. باوجوداینکه شهرداری و میراث اظهار کرده بودند مجوزی برای هیچ‌گونه عملیات تخریبی یا ساخت‌وساز صادر نشده و اگر هیئت‌امنا بدون مجوز این دو نهاد کاری انجام دهد غیرقانونی خواهد می بود این کار صورت گرفت. یقیناً فرمانده یگان حفاظت اداره کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان اصفهان روز قبل به ایسنا حرف های می بود هیئت‌امنای مسجد کازرونی از میراث‌فرهنگی مجوز تخریب داشته‌اند.  ادعایی که باید مدیران میراث‌فرهنگی به آن پاسخی شفاف بدهند که آیا با صدور این چنین مجوزی تخریب در این مسجد اتفاق افتاده است؟!

مسجدی که ۸۰ سال پیش توسط مرحوم کازرونی به همان سبک مساجد ایرانی دوایوانی ساخته شد. مسجدی که از لحاظ فرم مهندسی و چرخش آن به سمت قبله بی مانند است و محراب قشنگ و کتیبه‌های معرق به خط بی‌نظیر نستعلیق، طاق‌های آجری، طاق‌نماهای باشکوه و حوض خانه‌ای قشنگ به قیمت آن افزوده است و باید در نگه داری آن تلاش کرد.

سؤالی که نقل است این است که چرا هیئت‌امنا این‌همه اصرار به تخریب این مسجد باارزش‌های هنری و میراثی  از معماری  دوران گذار (اواخر قاجار به دوره پهلوی) دارند؟ آنها نمی‌دانند که این مسجد بخشی از هویت این شهر و خاطره جمعی شهروندان اصفهان و اهالی محله عباس‌آباد است؟ 

اگر هیئت‌امنا می‌خواهند این مسجد باارزش‌هایی که حرف های شد را خراب کنند و به جایش مسجدی چندطبقه بسازند باید این را بدانند که برتری امروز نگه داری میراث باارزش اصفهان است نه ساخت مسجد در طبقات گوناگون با کاربری‌های چندگانه. این که اصفهان امروز و مردمانش باید همه تلاششان نگه داری همین اندک میراث قبل باشد نه این که تیشه به ریشه‌های شهر بزنند و ته‌مانده‌های هویتی آن را که جزوی از خاطرات مردمان اصفهان است را هم از بین ببرند.

وقتی که قوانین سخت‌گیرانه و بازدارنده‌ای برای نگه داری میراث باارزش اصفهان وجود ندارد و مدیران میراث‌فرهنگی و شهرداری به‌راحتی مجوز به تخریب آنها خواهند داد، هر روز باید بیم آن را داشت که مالکان و هیئت‌امناهای یک قطعه از پازل تاریخی این شهر، چه یک بنای تاریخی باشد، چه یک مسجد و سقاخانه به‌خاطر گسترش شهر یا به تیشه طمع مالکان سپرده شود.

در این سال‌ها که هر زمان میراثی از این شهر تخریب شده بخشی از خاطره‌های جمعی و اصالت آن در خاک مدفون شده و هر روز از حس تعلق شهروندان به اصفهان کاسته می‌شود بی‌آنکه بدانند برای آینده، شهری بدون هویت و تاریخ را به جا می‌گذارند. 

اگر جلوی این کارها گرفته نشود و قانونی بازدارنده برای نگهداشت و نگه داری این میراث به‌جای‌مانده از قبل وضع نشود، سایه شوم تخریب بر سر همه میراث اصفهان می‌افتد و احتمالا در روزگاری اصفهان و آثار تاریخی‌اش که هر کدام به دلیلی به تیغه تیشه تخریب سپرده شد را تنها باید از لابه‌لای کتاب‌های تاریخ و ورق‌های روزنامه‌ها مشاهده کرد و به حال آنچه بر سر آن آمده حسرت خورد