سید عباس صالحی وزیر پیشنهادی

سید عباس صالحی(Abbas Salehi) سیاستمدار، فعال فرهنگی و حوزوی است در حالی روز یکشنبه ۲۱ مرداد ۱۴۰۳ اسم او به گفتن وزیر پیشنهادی فرهنگ توسط رئیس جمهور مسعود پزشکیان برای کابینه چهاردهم نقل شد که وی در دولت سیزدهم(ابراهیم رئیسی) سمت وزیر فرهنگ را برعهده داشت.در ادامه این نوشته بیوگرافی خطیب وزارت اطلاعات را بازدید می کنیم.

سید عباس صالحی کیست؟

مشخصات فردی

مشخصات خانوادگی

مشخصات تحصیلی

بیوگرافی کامل سید عباس صالحی

کودکی و اغاز زندگی

سید عباس صالح شریعتی مشهور به سید عباس صالحی متولد سال ۱۳۴۲ در مشهد است و هم اکنون ۶۱ سال سن دارد.

خانواده

خانواده  سید عباس صالحی اشکار نیست چند نفره است و اطلاعاتی از تعداد خواهر و برادر و حتی این که وی فرزند چندم خانواده است انتشار نشده است.آیت الله میرزا حسن صالحی روحانی مشهور پدر وی می باشد.

تحصیلات

تحصیلات سید عباس صالحی در مقطع دکتری در رشته فلسفه از یکی از دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های وابسته به حوزه علمیه است.

عباس صالحی در سال ۱۳۵۱ داخل حوزه علمیه مشهد شد و دروس و سطوح مقدماتی و عالی را در آنجا گذراند.

وی در سال ۱۳۶۰ به حوزه علمیه قم رفت و دروس خارج را تا سال ۱۳۶۸ در قم گذراند. سپس به مشهد برگشت و در دروس سید عزالدین حسینی زنجانی و سید ابراهیم علم‌الهدی شرکت کرد.

 صالحی مجدد به حوزه علمیه قم در سال ۱۳۷۶ برگشت و دروس مقدماتی را در مدرسه موسوی‌نژاد و دروس سطح را در خدمت صالحی، مدرسی و محمدتقی فلسفی سپری کرد. در حوزه علمیه قم از دروس حسین وحید خراسانی و میرزا جواد تبریزی منفعت‌مند شد. وی این چنین در مباحث فلسفی از غلامحسین ابراهیمی دینانی، یحیی انصاری شیرازی و حسن حسن‌زاده آملی منفعت برده‌است. عباس صالحی ابتدای ورود به حوزه، به تدریس اصول فقه، شرح لمعه، معالم و مکاسب مشغول می بود.

سید عباس صالحی و همسرش

اطلاعاتی از سید عباس صالحی و همسرش انتشار نشده است و تنها می دانیم که وی ۳ فرزند دارد.

فعالیت سید عباس صالحی

سید عباس صالحی از سال ۱۳۶۱ به گفتن یکی از نویسندگان مجله حوزه مشغول به فعالیت شد و  در پاره‌ای از پروژه‌ها و فعالیت‌های علمی، در مدیریت یا در طراحی آن همانند کاربرد دانش اصول در فقه نقش‌هایی داشت. وی بین سال‌های ۱۳۶۵ تا ۱۳۶۷ سردبیر مجله حوزه و در سال‌های ۱۳۷۳ تا ۱۳۷۶ مسئول دفتر تبلیغات اسلامی خراسان می بود و از سال ۱۳۷۶ تا بحال در سه دوره متوالی عضو هیئت مدیریه دفتر تبلیغات اسلامی (و سپس عضو هیئت امنای آن) می بود.

عباس صالحی از سال ۱۳۷۶ مدیر مسئول نشریه پژوهش‌های قرآنی و از همان سال عضو هیئت تحریریه نشریات فقه اهل بیت و کاوش فقه در فقه اهل بیت می بود. وی در سال ۱۳۷۸ مدیر مسئول و سردبیری نشریه پگاه را بر مسئولیت داشت.

وی در تاریخ ۲۱ مرداد ۱۴۰۳ به گفتن وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت چهاردهم(ابراهیم رئیسی) به مجلس شورای اسلامی معارفه گردید.

اسبق اجرایی 

• عضو هیات مدیره‌ و هیات امنای دفتر تبلیغات اسلامی از سال ۷۶ تا بحال (۵ دوره)
•  عضویت در شورای «مهندسی فرهنگی» (شورای عالی انقلاب فرهنگی) از ۸۵ تا ۸۷
•  عضو حقیقی شورای فرهنگ عمومی و مدیرمسئول و سردبیر برخی از نشریات علمی و فرهنگی سرزمین
•  معاون فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
• وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی

تألیفات

از تالیفات عباس صالحی می‌توان به ‎تفسیر راهنما اشاره کرد که در آن، نقش پژوهشگر را داشته است. کتاب حوزه و روحانیت و دانشگاه و دانشجو از دیگر تالیفات او می باشند. یقیناً ۲۲ مقاله هم نوشته که از آن جمله می‌توان به ابوذر امام، اسوه امام، امام و سلوک تفسیری و … اشاره کرد.

سید عباس صالحی در شبکه های اجتماعی

حقایق کمتر شنیده شده درمورد سید عباس صالحی

• عباس صالح به گفتن مدیرمسئول مؤسسه و روزنامه اطلاعات و رئیس دانشگاه مذاهب اسلامی فعالیت می‌کند.
• وی در دولت یازدهم(حسن روحانی) از سوی وزارت علی جنتی به معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منصوب شد.
• حسن روحانی،  بعد از استعفای علی جنتی، سید عباس صالحی را به سرپرستی وزارت فرهنگ و ارشاد منصوب کرد. 
• در دولت دوم حسن روحانی، وی به گفتن وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی به مجلس معارفه شد و توانست با کسب ۲۴۲ رای موافق، ۲۵ رای ناموافق و ۲۱ رای ممتنع از مجموع ۲۸۸ رای ماخوذه وزیر فرهنگ دولت دوازدهم شود.
• ۲۸ مهر ۱۳۹۵ علی جنتی از سمت وزیر ارشاد استعفا داد.
• او در ۲۲ دی ۱۴۰۰ در نشستی با وجود حمید شهریاری، دبیرکل مجمع تقریب مذاهب اسلامی به گفتن رئیس دانشگاه مذاهب اسلامی منصوب شد.
• وی  روز چهارشنبه ۱۸ خرداد ۱۴۰۱ طی حکمی از سوی رهبر جمهوری اسلامی ایران، سید عباس صالحی به گفتن نماینده ولی فقیه و مدیرمسئول تازه روزنامه اطلاعات منصوب شد.
• او از سال ۱۳۷۰ تا بحال دروس مرتبط با فقه و فلسفه و کلام اسلامی را در حوزه و دانشگاه تدریس کرده است.

سخن آخر