کوه به کوه می‌رسد!

علیرضا صلواتی

مجری قطار سریع‌السیر تهران-قم-اصفهان

«إِذَا سَمِعْتُمْ بِجَبَلٍ زَالَ عَنْ مَکَانِهِ فَصَدِّقُوا، وَ إِذَا سَمِعْتُمْ بِرَجُلٍ تَغَیَّرَ عَنْ خُلُقِهِ، فَلَاتُصَدِّقُوا بِهِ، وَ إِنَّهُ یَیِیرُ إِلَى مَا جُبِلَ عَلَیْهِ» اگر شنیدید کوهی از جای خود تکان خورده باور کنید و اگر شنیدید فردی از خوی خویش دست بر داشته باور مکنید!

این حدیث مطلب‌بر مهربانی‌ها، مصداق خلق‌وخوی رایج در برخی از مدیران و تصمیم‌گیران سرزمین است، بهتر بگویم تِمِ غالبِ تعداد بسیاری از مدیریت‌ها!

مدیرانی که نیتشان پاک است و دلشان می‌خواهد کاری کنند که هم بمانند و هم بماند؛  «بمانند» که زیاد تر خدمت کنند و «بماند» آنچه برایش زحمت کشیده‌اند؛ بااین‌وجود تحول ذهنیت برایشان کاری دشوار است؛ حتی از جابه‌جاکردن کوه‌ها هم سخت‌تر!

باور به این که پروژه‌های ملی، منافع ملی دارند و محاسنشان برای یک استان و یک شهرستان و یک‌زبان و یک لهجه و یک گویش نیست، بلکه برای یک ملت است؛ برای ثبت در تاریخ و برای نسل‌های زیاد.

نسل‌هایی که سپس از رفتن ما می‌آیند و می‌روال؛ حتی آن هنگامی که دیگر نام و نشانی هم از ما باقی نمانده اما آیندگان، قضاوت خواهند کرد.

قطار سریع‌السیر (High Speed Rail) یا به قول ایرانی‌های فرنگ‌نرفته، HSR، یکی از همان اَبَرپروژه هایی‌ست که هر سانتی‌متر آن، با هزار کوهِ سخت مواجه شد که تعداد بسیاری‌شان را جابه‌جا کردند و جابه‌جا کردیم، لکن تا این مدت هم باقی‌ست؛  با مسئولان دلسوزی که اقناع آنها از جابه‌جاکردن کوه‌ها هم سخت‌تر بوده و هست.

به آنها حق می‌دهم؛ از این که دلواپس باشند که چه می‌شود؟ اصلاً می‌شود یا نمی‌شود؟ آیا درست قدم بر می‌داریم یا نه؟

چندین دفعه به تک‌تک‌شان حرف های‌ام یقین باشید که اگر درست نبوده است، گسترش یافتهترین کشورهای جهان همانند ژاپن، آلمان، فرانسه، چین، انگلستان و… HSR را این‌گونه جدی جستوجو نمی‌کردند و اکنون به فکر Maglev و Hyperloop نمی‌افتادند و برایش میلیاردها دلار هزینه نمی‌کردند!

اما ما چه کردیم؟

این سوالِ زیاد‌ها از شخصِ من است!

شهادت می‌دهم و بدهند که در این چهار سال از همه ظرفیت‌هایی که برایم و برایمان مقدور می بود، با همراهی مدیران استان و تنها یک نماینده‌ی مجلس، بارهاوبارها پیگیری کردیم و تا گره‌ها را یکی‌یکی باز کنیم: شخصِ رئیس‌جمهور شهید که مردانه پیگیر اجرای مطرح می بود، شخصِ رئیس عدلیه شخصِ معاون اول که تا آخرین لحظات اداری روز ۶ مرداد جلسه گذاشت و پیگیری کرد،

معاون اجرایی رئیس‌جمهور، چهار رئیس بانک مرکزی، سه رئیس سازمان برنامه‌وبودجه و معاونینشان، دو وزیر امور خارجه، وزیر سرزمین، وزیر اقتصاد، رئیس صندوق گسترش ملی، شورای‌عالی اقتصاد، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، مدیریت شهری، شهرستانی، استانی و پایتختی!

حتی سراغ رئیس مرکز ارتباطات مردمی و رسیدگی به شکایات ریاست‌جمهوری رفتیم و شِکوه‌ی کارشکنی‌ها را برایشان گفتیم و او هم مدیران وابسته را احضار که چرا این‌همه ترکِ فعل؟

و حتی خارجی‌های چشم‌باریک که همه‌شان را با لفظ «محترم» می‌خوانم و می‌خوانیم، منفعت گیری کردیم تا بشود «ایران گرامی» به فناوری HSR دست یابد و این قطارِ تندرو، تحولی در صنعت حمل‌ونقل میهن و دیگر صنایع و عرصه‌های گوناگون علم و تشکیل تشکیل کند؛ تحولی که از مزایای آن می‌توان به افت مصرف سوخت، زمان سفر، پیامدهای زیست‌محیطی تا افزایش رضایت و سهولت سفر، بهبود دسترسی به امکانات و ارتباطات بین قطب‌های گوناگون سرزمین نام برد.

منصفانه است که آمدن این قطار را به معنی پارادایم شیفت و تحول نسل در حوزه حمل‌ونقل سرزمین و نقطه‌ی عطفی در گسترش ایران عزیزمان قلمداد کنیم.

باورتان شود تا این مدت که در ابتدای راهیم قطار سریع‌السیر حتی در کیفیت سیمان و کابل برق تولیدی سرزمین هم تاثییر گذاشته و خروجی آنها را با نیاز خود کیفی‌تر کرده است؛ به همین سادگی و یقیناً زیاد مهم حدیث مفصل را بخوانید که با ورود تجهیزات هوشمند سیگنالینگ و واگن و… چه اتفاقی خواهد افتاد!

اکنون از من می‌سوال کرد: «آخرش چی میشه؟ بعد کی راه میفته؟»

جواب من این است که تا مقصد، راهِ بسیاری باقی نمانده؛ احتمالا چندماهی به تکمیل روسازی و اغاز ریل‌گذاری! چشم‌هایی چشم به راه به پیچِ جاده و دلهره‌های دل‌های پاکی که باور دارند می‌شود.

آخرِ تونلِ تاریکِ تحریم و تنگنا را از اکنون با نوری که از دور، چهره خندان می‌کند را می‌توان دید و صدای سوتِ رسیدن به مقصد را پیشاپیش شنید؛ تونلی به طولِ سه دهه به عرضِ پنج دولت اصلاح‌طلب و اصول‌گرا که هرچه زحمت کشیدند همه نشد این ماجرا؛ اینک با همتّی مضاعف می‌توان آخر این راهِ ریلی را جشن گرفت.

این زمانِ دقیق و لحظه‌ی وصال، این که چند ماه و چند سال، احتمالا یکی دو سال، به زیاد چیزها بستگی دارد؛ اما مهم‌تر از همه به «اراده» صدرنشینان و بستنِ راه «نفوذی‌ها» وابسته است.

اراده‌ای که با «ارادت به ملت»، کارها می‌کند کارستان!

بِعَون‌الله