دیده نشدن

دیده نمی شوی! وفتی در روبه رو جایی قرار داری که او در اندازه های بزرگ تر از توست، تو دیده نمی شوی. همانند کودکی که درست در روبروی عمارت عالی قاپو در عکس این یادداشت ایستاده است. نقش جهان و عمارت عالی قاپو آنقدر بزرگ است که نتوانیم عکس کودک را درست ببینیم. این دیده نشدن فقط در عکس نیست در بین خود ما و چشم ما هم وجود دارد. تازه در بین ما، پارامترهای فرد دیگر هم داخل می شود و این دیده نشدن ابعاد فرد دیگر را نیز شامل می شود. هنگامی در روبه رو یک مقام باشی، توی انسان عادی و معمولی دیده نمی شوی. هنگامی در روبه رو فردی که ثروت زیاد تر و کلان دارد و تو که دستت به اعداد کوچک هم نمی رسد قرار می گیری، دیده نمی شوی. اما بعضی اوقات دیده نشدن تنها به این ها محدود نمی شود بعضی اوقات دیده نشدن نه برای تفاوت اندازه و سپس است بلکه برای تفاوت و زاویه دید است. بعضی اوقات تصمیم گرفته می شود که فردی دیده نشود. این فقط به افراد وابسته نیست بلکه به مکان و فضای شهری هم رسیده است. بعضی اوقات بناهای تاریخی و مهمی دیده نمی شوند. بعضی اوقات فضاهای خاص و بی مانند اصلا نه به چشم مسئولان و نه به چشم گردشگران نمی آید و دیده نمی شوند. اصفهان هم شهری است که نه با خاطر کوچک بودن، که برای بزرگ بودنش از فهرست دیده شدن برخی ها خارج شده است. جای تاسف دارد که برخی از مهم ترین بناهای درون اصفهان هم شامل این ظلم شده اند و دیده نمی شوند. کار به جایی رسیده است که در شناساندن اصفهان، گاه مسجد جامع اصفهان دیده نمی شود و از فهرست مکان های دیدنی برای گردشگران و …خارج می شود. چه فردی مسئول این دیده نشدن ها است؟ مسجد جامع نه تنها موزه معماری ایران اسلامی است بلکه مجموعه ای از تاریخ فرهنگ و هنر ایران را با خود دارد. تعداد بسیاری از نمادها و نشانه های فرهنگی در این مجموعه بی نظیر کنار هم نشسته اند. با این همه دقت نمی کنیم و به گردشگران نشانی مسجد جامع را به گفتن نخستین بنای تاریخی و با اهمیت در اصفهان معارفه نمی کنیم. این ندیدن، ندیدن هنرمندان و اندیشمندان تاریخ اصفهان است. کاری نکنیم که به کور تاریخ شناخته شویم. عکس این یادداشت در ساعت ۱۰ و ۲۳ دقیقه روز ۱۲ آبان ۱۴۰۲ در میدان نقش جهان تهیه شده است.