زبان فشرده

شب می بود و قرص کامل ماه، در بین آسمان می درخشید. تقریبا هیچ ابری نبوده است. آخرین پنج شنبه تابستان می بود. و ما خانواده های همکلاسی های پسرم قرار یک دورهمی داشتیم. شب می بود و با این که شب می بود، چیزی نهان نبوده است. شب می بود و نورافشانی های ساعت ۲۱، به مناسبت اغاز هفته دفاع مقدس، صحنه های خاص و دلنشین و فضای متغیری را تشکیل کرده می بود. دورهمی ما در روبروی مسجد لسان الارض می بود. تا اغاز شام که هر کس خودش زحمت آن را کشیده می بود، من پسر کوچک نشسته در کالسکه را جلو انداختم و پشت سرش در گلستان شهدا به راه افتادم. پشت سر عصمت کودکان می توان تا آسمان هم رفت. سلامی به شهدای گمنام، آشنایان همیشگی این دیار کردم. عجب روزی است این شب! بساط نذری و خیرات گسترده می بود. یک جا چای می دادند، جای دیگر  آش رشته و آن طرف تر، موکب شهدا، بستنی توزیع می کرد. آرام در صف قرار گرفتم و عکس این یادداشت را درست در همین صف و در ساعت ۲۱ و ۱۴ دقیقه روز پنج شنبه سی ام شهریور ۱۴۰۳ تهیه کردم. تعداد بسیاری خودشان توانایی کرده اند، تعداد بسیاری هم دیده اند و دیگران هم بدانند که سربندها و پلاک ها در دوران دفاع مقدس، کارکردهای مختلفی از جمله کارکرد فرهنگی داشت. این وجه فرهنگی بعدها در سینمای دفاع مقدس و آثار مربوط به جنگ زیاد دیده می شد. به اندازه ای که برای مثال در تعداد بسیاری از کارهای ابراهیم حاتمی کیا، پلاک به گفتن یک نماد مشترک منفعت گیری شده است. در آثار تجسمی جنگ هم پلاک و سربند، نقش مهمی را داشته اند. گویا زبان فشرده هشت سال مقاومت و پایداری می باشند. به دورهمی برمی گردیم و سپس آقایان با معلم مدرسه یک جلسه می گیریم و قرار می گذاریم یک هیات ماهانه داشته باشیم. برای خودمان، برای بچه هایمان. چه قرارهای خوبی  در گلستان شهدا شکل می گیرد. شب می بود و ماه داشت همه ما را می دید که در نصف جهان و در کنار مزار بهترین فرزندان نصف جهان درمورد فرزندانمان تصمیم می گیریم و دعا می کنیم که فرزندانمان بهترین فرزندان شهر باشند بهترین باشند برای خودشان، برای خانواده شان و برای جامعه بشری. قرص کامل ماه، چون سربندی زیبای آن شب آسمان می بود.