چشم بادومی، هنگامی فضای مجازی نسل‌ها را به هم نزدیک می‌کند

اصفهان امروز_شهرزاد فلاح:  در دل نوجوانی که دنیایش با گوشی و اینترنت گره‌خورده، بعضی اوقات یک لبخند پدربزرگ می‌تواند مرز بین خیال و حقیقت را پر کند. 

فیلم سینمایی «چشم بادومی» به کارگردانی ابراهیم امینی و نویسندگی علی‌محمد حسام فر، داستان مائده را روایت می‌کند؛ دختری که شیفتگی شدیدش به یک گروه موسیقی کره‌ای، او را در دنیای خیالی خود غرق کرده و ارتباطش با خانواده و دنیای واقعی به خطر افتاده است. تنها امید برگشت دادن او، پدربزرگ مهربانش با بازی مهدی هاشمی است، فردی که تلاش می‌کند با صبر و فهمیدن، پلی بین نسل‌ها بسازد.

نشست خبری فیلم چشم بادومی شامگاه سه‌شنبه ۱۵ مهر با وجود عوامل فیلم خبرنگاران نوجوان و اصحاب رسانه در سالن گیشه سینما ساحل برگزار شد و بازیگران نوجوان و بزرگسال درمورد توانایی خود و معنی این داستان انها گفتند. 

حسام فر (نویسنده) در رابطه مطلب مهم فیلم او گفت: نقد ما به اینترنت نیست، نقد به نحوه روبه رو ما با آن است. این فیلم می‌خواهد نشان دهد که گفتگو و آگاهی می‌تواند جانشین قضاوت و منع شود. نوجوان امروز دنیای خودش را دارد و ما باید تلاش کنیم آن را بفهمیم. 

مهدی هاشمی از سختی‌های فیلمبرداری در کوهستان و توانایی نقش پدربزرگ او گفت و افزود: نسل امروز متفاوت است، اما هنگامی تلاش می‌کنیم بفهمیمشان، می‌توانیم ارتباطی واقعی برقرار کنیم. دیدن شیفتگی مائده به یک خواننده کره‌ای در ابتدا برایم شگفت می بود، اما اکنون کاملاً قابل‌فهمیدن است. 

ستایش دهقان بازیگر نوجوان در نقش (مائده) پافشاری کرد: 

من خودم از فضای کی پاپ دور بودم، اما تلاش کردم با نوجوانانی که طرف‌دار این گروه‌ها می باشند تعامل کنم تا دنیای مائده را بفهمم. او تنها نیست؛ او جستوجو معناست و بعضی اوقات خیال جای حقیقت را می‌گیرد. 

ماهور صادق علی درمورد نقش خود او گفت: 

نقشم پسر کم‌حرفی می بود که احساساتش را نهان می‌کند. تعداد بسیاری از ویژگی‌های این شخصیت را در خودم دیدم و همین علتشد ربط با ستایش طبیعی‌تر شود.

چشم بادومی بیشتر از یک فیلم نوجوانانه است؛ دعوتی به فهمیدن متقابل بین نسل‌ها.

حسام‌فرمی‌گوید: 

فضای مجازی نه دشمن است و نه نجات‌دهنده؛ واقعیتی است که باید با آگاهی با آن مواجه شد. گوش‌دادن و مهربانی، کلید حل شکاف بین والدین و فرزندان است. 

عوامل فیلم این چنین درمورد چالش‌های انتخاب بازیگران نوجوان، تمرین‌های طویل و آماده‌سازی صحنه‌های پیچیده انها گفتند. توانایی واقعی بازیگران، پشت‌صحنه صمیمی و تعامل نزدیکشان، فضایی خلق کرده که مخاطب را فراتر از روایت داستانی به فهمیدن زندگی امروز نوجوانان دعوت می‌کند.

        فیلم جادوی عروسک ها‌‌‌ 

هنگامی خیال جان می‌گیرد؛ روایت دوستی و ایمان در «جادوی عروسک‌ها»

درادامه نشست فیلم «جادوی عروسک‌ها» در حاشیه جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان با وجود کارگردان، نویسنده، نمود‌پرداز و بازیگران نوجوان برگزار شد. در این نشست، عوامل از روال تشکیل، سختی‌های فنی و اهمیت بازنمایی دنیای تخیل در سینمای کودک سخن انها گفتند.

در ابتدای نشست، سعید عباسی کارگردان فیلم «جادوی عروسک‌ها» با اشاره به دغدغه شخصی‌اش برای تشکیل آثار کودک‌ونوجوان او گفت: 

ایده فیلم از دل او گفت‌وگوهایی با دخترانم شکل گرفت. همیشه دلم می‌خواست اثری بسازم که تخیل را جدی بگیرد و درعین‌حال مطلب انسانی داشته باشد. کودکان بیشتر از هر زمان فرد دیگر نیاز به رؤیا دارند. 

او افزود: در این فیلم تلاش کردیم از نمود‌های اختصاصی به‌گفتن ابزاری برای جان‌دادن به حس و تخیل منفعت گیری کنیم، نه فقطً برای نمایش تکنیک. 

محبوبه عرب قنبری نویسنده تاثییر درمورد فیلمنامه گفت: 

داستان از حس تنهایی یک کودک اغاز می‌شود؛ کودکی که آرزو می‌کند عروسکش زنده شود. این جادو استعاره‌ای است از امید و ایمان در دل انسان. تلاش کردم قصه‌ای بنویسم که هم کودک و هم والدین را دچار کند. 

او پافشاری کرد که در طول نگارش، تلاش داشته تخیل را با مفاهیم اخلاقی و خانوادگی ترکیب کند تا فیلم در عین سرگرمی، لایه‌ای تربیتی نیز داشته باشد. 

امیر بیور نمود‌پرداز فیلم نیز با اشاره به جنبه‌های فنی کارگفت:

بیشتر از ۸۰ درصد از صحنه‌های فیلم با ترکیب واقعی و دیجیتال ساخته شده است. مقصد ما نمایش نمود‌های بصری نبوده است، بلکه می‌خواستیم فضای خیال‌انگیز داستان برای کودکان باورپذیر شود. 

در قسمت پایانی نشست، دو بازیگر نوجوان فیلم، مهبد بیور و مهنا پیراسته، از توانایی بازی در این پروژه انها گفتند.

مهبد که نقش مهم فیلم را ایفا کرده، فرمود: نقشم علتشد زیاد تر به دنیای بچه‌ها فکر کنم. با این که برخی صحنه‌ها سخت می بود، ولی حس همراهی با عروسک‌ها زیاد دلنشین می بود. 

مهنا پیراسته نیز او گفت: 

توانایی کار در این فیلم برایم خاص می بود؛ چون یاد گرفتم با احساسات واقعی خودم بازی کنم، حتی در صحنه‌هایی که همه چیز خیالی می بود.