آخرین نفس » اصفهانیا

 باید حقیقت‌هایی تلخ در قبل نه‌چندان دور را که می‌توان با یک کلیک از سایت‌های رسمی و معتبر به دست آورد، پذیرفت و بر پایه آن‌ها به تحول و تحول پرداخت که دیگر تزریق مواد دارویی در شیشه‌های انگشتی با درب‌های لاستیکی قرمزرنگ و لفاف استیل جایگاهی نداشته باشد که در زمان مصرف آب مقطر به‌واسطه سری فلزی سرنگ از طریق سوراخ کردن لاستیک قرمزرنگ به آن داخل و بعد از تکان دادن شیشه مجددا به همان سرنگ مکیده می‌شد که در رگ یا عضله بیمار تزریق بشود! این یک پروسه قدیمی و زمان‌گیر همراه با تبعاتی چون ورود آلودگی به ورید بیمار ازهمه‌جابی‌خبر است چون امروز داروی تزریقی ساخته‌شده به همراه رقیق‌کننده آن از محل تشکیل در سرنگ‌های یکبار مصرف جاسازی می‌بشود تا احتیاج به هیچگونه نقل‌وانتقال‌های زمان‌گیر و دلواپس‌کننده نداشته باشد. اگرچه نهضت دانش‌بنیان‌ها در سرزمین ظرف یک دهه تازه کوششهایی را به‌منظور بهینه کردن اینگونه راه حلها داشته‌اند اما تا این مدت هم قسمت قابل توجهی از صنعت داروسازی و نحوه بسته‌بندی آن متعلق به عهد بوق است و بالطبع باید از رده خارج بشود چون صادرات عمده این تشکیل را در افق‌های نزدیک پیش رو داریم که در کنار آن کشورهای دور و نزدیک چشم به راه تحول در نحوه بسته‌بندی و تسهیلات منفعت گیری از اقلام دارویی ایران می باشند. امروز درحالی‌که ۹۷ درصد از دارو و اقلام جانبی آن در سرزمین تشکیل می‌بشود تا نوعی افتخار برای ایرانیان باشد اما تعداد بسیاری از خطوط در حال خارج شدن از رده‌های استاندارد جهانی است تا ابهت تشکیل ملی را با چالش کهنگی و فرسودگی روبه رو سازد و نتواند همسو با داروهای نوبنیاد پیش برود. از نظر دیگر نمایندگان مجلس شورای اسلامی دولت را مکلف کرده‌اند، حداکثر ظرف شش ماه بعد از ملزوم‌الاجرا شدن قانون برنامه هفتم گسترش نسبت به برنامه نوسازی و بازسازی صنایع دارویی و فرآورده‌های سلامت‌محور همراه با تجهیزات و ملزومات پزشکی و واکسن‌های موردنیاز عمل های قانونی به عمل آورد؛ که مرتضی خیرآبادی، عضو هیئت‌مدیره سندیکای تولیدکنندگان دارو، حوالی چالش‌های حاضر می‌گوید: «دارو‌های سرطانی یک نسل عوض شده و نسل‌های تازه آن داخل بازار شده‌اند. در نسل‌های تازه این دارو‌ها امکان تشکیل نداریم و خرید از خارج از سرزمین هم زیاد گران است. دولت نه می‌گذارد دارو در داخل سرزمین تشکیل بشود و نه می‌تواند از خارج بخرد. بعد ما نیاز داریم تا بازسازی صنعت دارو انجام بشود.. اکنون در صنعت دارو نزدیک به ۴۴۰ شرکت دارویی وجود دارد که دارو‌های شیمیایی، بیولوژیک و مکمل را تشکیل می‌کنند. شرکت‌های مهم ما متعلق به فراهم اجتماعی، برکت و بانک ملی است که تقریباً عمر سودمند اکثر آن‌ها قبل است. ما در مجموعه کل کارخانجات سرزمین نزدیک به ۱/‌۱ درصد داروی دنیا را تشکیل می‌کنیم، اما قیمت این دارو‌ها در بازار ۲۹ درصد قیمت دنیاست. اگر این کارخانه‌ها نبودند و می‌خواستیم در سرزمین دارو تشکیل کنیم، باید چهار برابر قیمت جاری خرید می‌کردیم. امروزه ما در صنعت دارویی سرزمین با سرکوب قیمت روبه رو هستیم. قیمتی که دولت تعیین می‌کند و دولت هم همیشه پایین‌ترین حد قیمت را انتخاب می‌کند. با این قیمت دارو، امکان نوسازی صنعت دارو وجود ندارد. نمی‌توان با دلار ۵۴ هزار تومانی دستگاه خرید و با دلار ۲۸ هزار تومانی دارو فروخت. بازار دارو در سرزمین نزدیک به ۴ میلیارد دلار است و وقتی که برای بازسازی صنعت دارو پولی داده نمی‌بشود همانند امروز با دارو‌های تازه روبه رو می‌شویم. دولت در این عرصه دو رویکرد دارد. یا صنعت دارو در این حالت بماند و کارخانجات نابود بشود یا پول ندهد و داروی تازه تشکیل نکند. تشکیل داروی تازه، دستگاه تازه می‌خواهد. امروزه تکنولوژی تشکیل قرص‌ها زیاد تحول کرده است و وقتی که پول و دستگاه نداشته باشیم، ناچار می‌شویم کار تازه انجام ندهیم.» مهدی پیرصالحی، از مدیران اسبق سازمان غذا و دارو، می‌گوید: «ازآنجاکه آزمایشگاه‌های سنجش کیفیت در او گفت و گو کیفیت نظارت جدی را دارند می‌توان به‌جرئت او گفت که کیفیت دارو‌ها هیچ مشکلی ندارد، اما فرسودگی ماشین‌آلات تشکیل در صنعت داروسازی به‌گفتن یک مشکل اساسی هم چنان وجود دارد و این مشکل جهت افزایش هزینه‌های تشکیل و افزایش ضایعات در این صنعت شده است. اکنون در صنعت داروسازی دستگاه‌هایی با عمر ۳۰ تا ۴۰ و در برخی موارد تا ۵۰ ساله هم وجود دارد؛ یقیناً استاندارد مشخصی در این عرصه وجود ندارد و عمر سودمند دستگاه بستگی به این دارد که چه مقدار کار سودمند انجام داده باشد. » بر پایه گزارش سازمان غذا و دارو در سال قبل نزدیک به ۶۰ میلیون دلار صادرات دارو داشته‌ایم که این مقدار تنها ۵ درصد از قیمت بازار دارویی سرزمین را به خود تعلق می‌دهد که این رقم در سال ۹۷ نزدیک به ۱۸۰ هزار دلار بوده است تا طی سه سال رقم صادرات دارویی سرزمین به یک‌سوم افت یابد که در روبه رو یک میلیارد دلار واردات رقم قابل‌اعتنایی نیست تا این صنعت بیمار با آخری نفس تلاش کند.
 ادامه دارد