شبکه نمایش خانگی و سینما ؛ نظارت قبلی لغو بشود » اصفهانیا

به گزارش اتفاقات ایران و به نقل از خبرآنلاین، راهکار نظارت بر تولیدات فرهنگی هنری از جمله شبکه نمایش خانگی و سینمایی، تعطیل کردن نظارت قبلی (قبل از تشکیل و انتشار کردن) و راه اندازی نظارت بعدی (نظارت و رسیدگی به شکایات سپس از انتشار کردن) است.

نوشته نظارت بر شبکه نمایش خانگی به معضلی برای تصمیم گیران و مسوولان فرهنگی تبدیل شده است.

از یک سو نظارت بر این مجموعه را به صداوسیما سپرده اند که خود کارنامه ای ناکامی خورده در تلویزیون دارد و روز به روز به نارضایتی ها و افت بینندگانش افزوده می بشود. ضمن این که صداوسیما خود شبکه نمایش خانگی دارد به نام تلوبیون. یعنی ناظر و رقیب یکی می بشود که یقیناً شده.

رضا غبیشاویبه در عصر ایران این چنین نوشت ، چطور صداوسیما که در حال رقابت با شبکه نمایش خانگی است می تواند همزمان نظارت بر این شبکه را برعهده داشته باشد. این نوشته نه عقلی است و نه منطقی… .

از نظر دیگر اما برخی خواهان انتقال این نظارت به وزارت فرهنگ می باشند. گرچه آتش وزارت فرهنگ در نظارت و حذف و … به شدت صداوسیما نیست اما هر دو در نظارت قبلی مشترک می باشند.

نظارت قبلی یعنی همه تولیدات شبکه نمایش خانگی باید قبلی از اکران، به سمع و نظر ناظران (بخوانید حذف کنندگان) برسد تا اجازه انتشار کردن کسب کنند. حال اگر ناظران، سلیقه ای برخورد کنند یا به حب و بغضی دچار شوند یا موارد اعلامی برای حذف و سانسور، دقیق و صحیح و به جا نباشد خود فصل جدیدی از سردرگمی را پدیدار می سازد. چه پرتعدادند سریال های نمایش خانگی که در تاثییر حذف های سلیقه ای، مثله شده اند و معنی و مفهوم خود را از دست دادند یا به طور کامل، ادامه تشکیل و پخش آنها متوقف شد. از این موارد چندین دفعه رخ داده و مشاهده شده است. اتفاقاتی که دود آن به چشم اندوخته گذاری و اعتبار شبکه نمایش خانگی و مخاطبان رفته است.

علاوه بر این، در دنیای زیاد فیلم و سریال که هر روز در جهان تشکیل و انتشار می بشود سختگیری و خرده گیری حاشیه ای – رقابتی بر تولیدات فرهنگی ایران، اگر بی تدبیری نباشد قطعا ناشی از ناآگاهی از شرایط واقعی است. در حالی که با یک کلیک داخل جهانی از فیلم و سریال می شویم اندک فیلم و سریال ایرانی دچار نظارت های شگفت و غریب و ناتوان کننده این دستگاه و آن سازمان می باشند.

این در حالی است که تحکیم تشکیل فیلم و سریال ایرانی و رونق تماشای آنها باید یکی از اهداف مسوولان باشد نه این که تیغ تیز خود را بر گردن نحیف تولیدگران فرهنگی متمرکز کنند.

وزیر فرهنگ (محمد مهدی اسماعیلی ) هم تیر ماه امسال در همایش هوش مصنوعی در تهران گله های کرده می بود که بر سر اکران چند فیلم در سینما ساعت ها بازدید و نظارت قبلی انجام می بشود اما با یک کلیک، هزاران فیلم سینمایی و سریال از سراسر جهان در گوشی های موبایل، در اختیار مردم است.

او حرف های می بود: “در این دو سه سال که بر سر نظارت بر عکس بین ما و صدا و سیما اختلاف هست اپ‌های معمولی هم دارند فیلم می‌گذارند. آیا می‌بشود به روش اسبق تنظیم گری کرد؟ … بر سر فیلمی که در سالن‌ها نمایش داده می‌بشود نظارت سفت و سخت اعمال می‌کنیم، ولی فیلم‌هایی که در تلفنها همه می‌بینند هیچ نظارتی نیست. نمی‌دانیم چه کار باید کنیم؟ … تغیرات تازه نظام سنتی حکمرانی فرهنگی ما را به شدت دچار چالش کرده است. آیا باید تنظیم گری را رها کرد یا با شیوه دیگر نظارت و تنظیم کرد؟ تازه این‌ها سوالات امروز ماست که تا این مدت هوش مصنوعی داخل نشده است. نمی‌توان منفعل می بود.”

راهکار چیست؟

راه حل این است که از ازمایش ها جهانی، درس بگیریم و بیاموزیم و به همانند همه کشورهای پیشرفته و گسترش یافته جهان، نظارت قبلی را رها کنیم و بر نظارت بعدی (نظارت سپس از انتشار کردن) متمرکز شویم.

به این صورت که موسسات شبکه نمایش خانگی هر کدام برای تاسیس، مجوز جداگانه ای دریافت کرده اند که بر پایه رویه های روز جهان، همین هم نیازی به دریافت نیست و صرف ثبت و اظهار، باید کفایت کند.

با این حال، موسسه ها در ایران برای فعالیت نمایش خانگی مجوز دریافت کرده اند و بر پایه همین علت، بدون نیاز به نظارت و کسب مجوز جداگانه قبلی، به تشکیل فیلم و سریال و برنامه های خود بپردازند و انتشار کنند.

سپس از انتشار کردن، اگر فردی از برنامه ای شکایت داشت می تواند به “شورای نظارت ” زیرنظر وزارت فرهنگ یا دادگاه شکایت برد و خواهان رسیدگی بشود.

همانند مطبوعات و رسانه ها در ایران که یک مجوز برای اغاز کار دریافت و فعالیت خود را اغاز می کنند اما برای تک تک شماره های روزنامه یا مجله ای که انتشار می کنند مجوز جداگانه ای نمی گیرند و قبل از انتشار کردن، خبری از نظارت نیست. اگر فردی هم شاکی می بود به هیات نظارت بر مطبوعات یا دادگاه مراجعه و پیگیری می کند.

این شیوه حتی می تواند برای تولیدات سینمایی نیز اجرا بشود. موسسات سینمایی مجوز دارند و با همین مجوز، تشکیل فیلم را اغاز می کنند و اکران می بشود. اگر سپس از اکران ، فردی یا فردی یا سازمانی معترض می بود و شکایت داشت به هیات نظارت در سازمان سینمایی یا دادگاه مراجعه می کند.

خوبی این شیوه این است که جمع گسترده تولیدکنندگان فیلم و سریال و برنامه های شبکه نمایش خانگی، معطل این ناظر و آن نظارت نمی بشود بلکه تمرکز خود را برتولید و انتشار کردن قرار می دهد.

این شیوه هم علتافزایش خلاقیت تولیدکنندگان فیلم و سریال و برنامه های شبکه نمایش خانگی، رشد کیفی تولیدات، جلوگیری از اعمال حذف و تغییرات سلیقه ای و غیرقانونی از سوی ناظران، ارامش بخشی به حوزه تولیدات فیلم و سریال و به جستوجو آن، افزایش مخاطبان و تحکیم چرخه کسب و کاری این حوزه است.
در این راهکار، موسسات تولیدکننده فیلم و سریال ، مسوولیت تولیدات خود را برعهده دارند و در برابر محتوای تولیدی، پاسخگو می باشند.

کافی است به صدها صفحه اینستاگرام و توییتر و کانال تلگرامی نگاهی بیاندازیم که بدون نظارت قبلی، با مخاطبان زیاد مشغول به فعالیت می باشند تا فهمید دنیای تازه تشکیل و نظارت شویم.

در دنیای امروزی، نظارت های قبلی نه تنها مانعی در برابر رشد تولیدات فرهنگی است بلکه از حجم محصولات فاخر و مورد قیمت می کاهد و به حجم محصولات عامه پسند یا سبک می افزاید… اتفاقی که احتمالا همانند آن را در سینمای ایران ناظر هستیم.

۵۷۵۷