روزی برای کارگران این سرزمین

اول ماه می هر سال در تقویم میلادی، روز جهانی کارگر، نام‌گذاری شده است که طبق معمولً در تقویم رسمی ایران با روزهای یازدهم یا دوازدهم اردیبهشت‌ماه هم‌زمان می‌شود.

بهانه‌ای برای تقدیر از تلاش کارگرانی که ستون مهم گسترش وپیشرفت سرزمین بشمار آمده به اختصاصی دراین ایامی که وقوع انفجار در بندر شهید رجایی بندرعباس ،تبدیل حادثه جانی برای تعدادی از کارگران کشورمان هم شده است که براستی فاجعه ای دردناک وجای تاسف دارد.

روزی برای سپاس از افرادی که در سخت‌ترین شرایط، با دستمزدهایی اندک، ناامنی شغلی واغلب درفضایی نا ایمن وپرحادثه مشغول به فعالیت می باشند.   

آنان که سنگ بنایی برای تشکیل بوده و زحمت زیاد می کشند تا چراغ کارخانه ها وکارگاه ها روشن وچرخ صنعت این سرزمین بگردد .

شایان ‌ذکر است بیشتر از ۱۴ میلیون نفر از جمعیت  سرزمین

را کارگران راه اندازی خواهند داد که با احتساب بُعد ۳.۲ نفری خانوار

می‌توان ادعا کرد نزدیک به ۴۵ میلیون نفر از جمعیت سرزمین یعنی بیشتر از ۵۰ درصد از جمعیت را جامعه کارگری به خود تعلق می‌دهد.

 کارگرانی که کاستی های زندگی آن ها  زیاد و مطالباتی دارند که بنا به حرف های خوشان ،مشکلات اقتصادی، نبوده است امنیت شغلی و معیشتی درصدر آن و خواستار برخورداری از عدل اقتصادی می باشند .

وهر ساله در این روز، همایش ها ونشست هایی برگزار شده خواست ها گفتن گردیده ووعده ها هم به کرات، اراعه شده است. اما اجرا وعمل به این وعده ها مدام درمحاق ومشکلات این قشر،هم چنان زیاد مانده است.

در این بین باوجود موج تورمی و مشکلات معیشتی که قشر کارگر با آن روبروست وعلی رغم دستمزدهایی طبق معمول عقب تراز نرخ تورم ، چالش نبوده است امنیت شغلی ،جهت شدت رنجش این جامعه شده است.

درواقع امنیت شغلی به معنی ارامش کار است که سببی برای انگیزه کار،کیفیت تشکیل و منفعت‌وری زیاد تر است. اما فقدان آن‌یکی از مصائب حاضر در بین قشر کارگر است که دراین سال ها شدیدتر وبنا به دلایلی چون نامناسب بودن فضای کسب‌وکار، رکود صنایع واحدهای تولیدی، عدم انگیزه کافی برای اندوخته‌گذاری و…رتبه امنیت شغلی به پایین‌ترین مقدار خود رسیده است .

و ماحصل این شرایط پر مشقت ، بیکاری ،عمیق ترشدن خط فقر ،اضافه شدن صف کودکان کار و خیابان و درنهایت انهدام یک زندگی بوده وخواهد می بود .

قابل تامل آنکه در شرایطی با نبوده است این مهم روبرو هستیم که ایران جزو ۵۰ کشوری است که به سازمان جهانی کار ملحق شده و باید به پیشنهاد‌های این سازمان عمل کند اما در رابطه قراردادهای کار

تا این مدت عمل و موضع مشخصی اجرا نشده است.

این چنین در اسناد بین‌المللی، قانون اساسی و قانون کار سرزمین بر اهمیت نوشته امنیت شغلی کارگران پافشاری تعداد بسیاری بوده و ضمانت اجرایی خاصی برای آن در نظر گرفته‌شده است.

حال آنکه افزون بر ۹۷ درصد کارگران ایران ،قراردادی و موقت و فقط ۳درصد از کل کارگران ،رسمی محسوب خواهد شد.

براین مبنا ،قطعاً و حتماً دولت ها می باشند که می بایست سیاست هایی موثرتر ،قوی تر ومنسجم تر را برای از بین بردن این چنین دغدغه هایی به اجرا برسانند.  تدوین و اجرای قوانینی برای بهبود حالت جامعه کارگری ،گسترش پوشش بیمه‌ای ، تخصیص اعتبار مناسب ، حذف قراردادهای مختصر‌زمان و سفید امضا  و ساماندهی تشکلات وانجمن های کارگری ازجمله اقداماتی است که می بایست درراستای اجرای قسمت کوچکی ازمطالبات  این جامعه انجام گیرد.

 جامعه ای که روزبه‌روز ، فاصله زندگی آن‌ها با غنی بودن زیاد تر و به زیرخط فقر، نزدیک‌تر خواهد شد.

چه بسا به‌گفتن عظیم‌ترین و شریف‌ترین قشر، نقل و اظهارات بسیاری نسبت به جایگاه بالای کارگران وضرورت حمایتازآن ها شنیده می شود اما بیشترین فشارها وبی مهری ها  برآن‌ها داخل است.